هوش مصنوعی: ای دوست بی‌کسان، تو سخنانی گفتی که جان را به آرامش می‌آورد. کلامت مانند آتشی بود که به جان دوده‌های آل عبا خسارت زد.

هوش مصنوعی: تو با نیت دشمنی، دل‌های ما را می‌شکنی و به قلب ما ضربه می‌زنی.

هوش مصنوعی: آسیبی که دشمنان ما از ماجرای خود برداشتند، چرا به دل ما منتقل کردی؟

هوش مصنوعی: نیک بدان که آن آسیب و تهاجمی که سزاوار دشمنان است، تو بدون استفاده از سلاح و دست، بر دوستان خود وارد کردی.

هوش مصنوعی: تو با سخنان بی‌پرده‌ات، در دل کسانی که به مقام مقدس ایمان دارند، آتش افکنده‌ای. این اتفاق به ‌روشنی نشان‌دهنده‌ی افشای حقیقت‌هایی است که به ما هم نسبت داده‌ای.

هوش مصنوعی: در لحظه‌ای که نفس ما در گلویمان می‌سوزد، پاسخ ما به این پرسش، به اندازه‌ی شعله‌ی آتش است؛ چرا که هر بار که از این موضوع صحبت می‌کنی، دوباره آتش این احساس در ما شعله‌ور می‌شود.

هوش مصنوعی: تو از من کناره‌گیری کردی و گویی دامن خود را بر آتش دل زن شایسته‌ای افکنده‌ای.

هوش مصنوعی: خودت را مقتول و اهل خانواده‌ات را اسیر تصور کن، گمان کن که در صف دشمنان فریبکار قرار گرفته‌ای.

هوش مصنوعی: تو به سوی میدان جنگ رفتی و به زمین افتادی. به صورت بر خاک و در خون خود دست و پا زدی.

هوش مصنوعی: ساکنان حجاز با حمایت خود از حسین، به مقابله با مخالفان در عراق می‌پردازند و صدایشان به گوش آن‌ها می‌رسد.

هوش مصنوعی: همه از درون دل و با احساس عمیق و درد به شکلی شبیه نی می‌خوانند و نوا می‌زنند، چرا که تو به ناحیه نینوا پا گذاشتی.

هوش مصنوعی: کیوان پرچم کربلا را برافراشته کرده تا تو در میدان کربلا علم و نشانه را به اهتزاز درآوری.

هوش مصنوعی: تو با دستان خودت سرنوشت خود و نزدیکانت را مشخص کردی و در محلی پر از درد و رنج، فریاد حق و راستی سر دادی.

هوش مصنوعی: برای رسیدن به دوستی و نزدیکی به او، از تمامی چیزهای دیگر گذشتی و پشت پا زدی.

هوش مصنوعی: او این را گفت و از خود دور شد و بر زمین افتاد. دوباره برخاست و با گریه گفت: این.