هوش مصنوعی: ای خواهر، تو که به سختی‌ها دچار شده‌ای، آیا دیده‌ای که سرنوشت ما چگونه رقم خورد؟

هوش مصنوعی: دشمن به خانواده‌ام آتش زده است که شعله‌اش در دو جهان پخش شده و باعث ایجاد یک آتش سوزی بزرگ شده است.

هوش مصنوعی: آتش سوزانی بر خانواده‌ام افتاد که از آن، دودی در آسمان به باد رفت و نشان از مصیبت ما بود.

هوش مصنوعی: به دلیل طوفان ناگهانی و مشکلات پیش آمده، باغ ما آسیب دید و بهاری که داشتیم به پاییز تبدیل شد.

هوش مصنوعی: سرو و صنوبر و گل و شمشاد و ارغوان به یکباره از جویبار ما جان گرفتند و زیبایی‌های طبیعی همه هم‌زمان در کنار هم نمایان شدند.

هوش مصنوعی: ما رفتیم و فقط اشک حسرت و درد جدایی در چشمان و دل‌های شما به یادگار ماند.

هوش مصنوعی: به خاطر بی‌کسی و ناگوار بودن وضعیت ما، حالتی پیش آمده که درد ما را به شدت احساس می‌کند و گویی دلیلی برای نوشتن وقایع تلخ زندگی‌مان نیست.

هوش مصنوعی: سرهای بزرگان و سروران را نمی‌توان به دار آویخت، زیرا از سمت میدان جنگ انتظار ما بی‌نتیجه مانده است.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه پاهای اسب‌های تندرو روی زمین می‌خورد، غبار ما از دامن تو برطرف نخواهد شد.

هوش مصنوعی: از این خاک، همه گل‌های آتشین به وجود می‌آیند که نشانه‌های داغ و سوزش دل‌های ما را نمایان می‌کنند.

هوش مصنوعی: اگر روزی از کنار مزار ما بگذری، باغی را خواهی دید که به جای سبزه، پر از لاله است.

هوش مصنوعی: وقتی فرصتی برای دیدار پیدا می‌شود، بزرگی و عظمت آن لحظه همچون افتخاری است که از گذشته‌های دور، از نسل‌های قبل به ما رسیده است. این دیدار، یادآور پیوندها و اصالت‌های خانوادگی ماست.

هوش مصنوعی: در میان درد و رنج‌های زندگی، تنها از خداوند انتظار کمک و صبر داریم، زیرا اوست که جزای نیکو و پاداش‌ بهتر را به ما عطا می‌کند.

هوش مصنوعی: پس گفت: ای پروردگار، این همه آسان و کم ارزش است، که یکصد جان و سر را برای تو فدای تو کنیم.

هوش مصنوعی: زینب با گریه و زاری ظاهر شد و فریادی بلند زد، و آه او به قدری شدید بود که گویی شعله‌ای آسمان‌ها را روشن کرد.