هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم داستان‌هایی را با این زبان بی‌صدا بسازم، در حالی که افسانه‌ای از من دور شده و از مرزهای رویاها فراتر رفته است؟

هوش مصنوعی: ظلمی که باقی مانده و انتقامی از آن گرفته نشده، ناشی از تقصیر خود ظالم است. اگر او واقعاً نیتی داشت، نمی‌توانست از این عمل بد معاف بماند.

هوش مصنوعی: سخت است که دو کودک به خاطر تشنگی بمیرند، حتی اگر تو بی‌رحمانه به آن‌ها دلسوزی کنی.

هوش مصنوعی: چه زمانی ممکن است کسی از نگرانی بابت کینه و خطر نجات یابد، در حالی که دیگران به خیال خود، ظلمی را بر او روا دارند؟

هوش مصنوعی: اگر امکان ستم بیشتر از این بود، اما هیچ چیز نمی‌توانست به هستی و وجود تسلیم شود.

هوش مصنوعی: برای خوشنودی دوست، باید همه چیز را رها کنی؛ حتی خانواده و دارایی‌ات را در راه دوستان بگذاری و جان خود را نیز فدای آنها کنی.

هوش مصنوعی: هر لحظه از جان و وجود همه مخلوقات چیزی می‌گیرند و آن را در برابر تو، به خاک پای تو می‌پاشند بی‌پایان.

هوش مصنوعی: هر روز و شب، با میل و رغبت، عمر ما به پیش می‌رود و ما به آن رضایت داریم.

هوش مصنوعی: تا روز قیامت نمی‌توانند از عهده‌ی سپاسگزاری و قدردانی از حقوق تو برآیند.

هوش مصنوعی: هر ذره‌ای در عالم اگر به صحبت درآید، همه نشان‌دهنده‌ی آتش و نارضایتی هستند. یک روز در ستایش و سپاس‌گذاری از سخاوت و بزرگی تو، به اندازه‌ی صد هزار سال حرف زده می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر به دنبال خیرات و نیکی‌های پایدار هستی، دل خود را به ارسال صلوات بر محمد و خاندانش مشغول کن.

هوش مصنوعی: زندگی من پر از خوشی و غم بوده است، اما هر چه زمان گذشت، تنها غم و اندوه من از فقدان تو بیشتر شد و بر دوشم سنگینی کرد.

هوش مصنوعی: در این حادثه، وضعیتی فوق‌العاده برای من به وجود آمده است؛ آنچنان که با اندوه و گریه، به خاطر غم و اندوهی که دارم، حس می‌کنم به جای احساس حسرت، باید شرمنده باشید.

هوش مصنوعی: پرواز باغ چگونه می‌تواند باشد، وقتی که آن پرنده‌ای که در ابتدا پرهایش را در قفس ریخته و حالا که بالش شکست، به دامانش برمی‌گردد؟

هوش مصنوعی: می‌گوید که من زبانم را به سکوت می‌بندم و می‌خواهم به گونه‌ای صحبت کنم که گوش من معذور است از شنیدن سخنان غمت. اگرچه درد تو را در دل دارم، اما اگر برایم سخت باشد، سکوت را برمی‌گزینم.