صفایی جندقی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بگذاشت مرا دو مه که زان چشم سیاه</p></div>
<div class="m2"><p>مردم همه ز انتظار یک نیم نگاه</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در دیده و دل شوق و غمت جای گرفت</p></div>
<div class="m2"><p>چندان که دگر نه جای اشک است و نه آه</p></div></div>

دیوان اشعار صفایی جندقی به کوشش سید علی آل داود - تصویر ۳۷۵

شمارهٔ ۵

بگذاشت مرا دو مه که زان چشم سیاه
مردم همه ز انتظار یک نیم نگاه
در دیده و دل شوق و غمت جای گرفت
چندان که دگر نه جای اشک است و نه آه

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از تاثیر چشم‌های سیاه یک معشوق بر دل و جانش صحبت می‌کند. او می‌گوید که دو ماه به خاطر انتظار یک نگاه از معشوق، در دل و دیده‌اش شوق و غم جای گرفته به حدی که دیگر جایی برای اشک و آه باقی نمانده است.

شمارهٔ ۳

شمارهٔ ۴

هوش مصنوعی: دو دختر زیبا با چشمان سیاه مرا ترک کردند و حالا همه مردم منتظر یک نگاه کوتاه از من هستند.

بگذاشت مرا دو مه که زان چشم سیاه

مردم همه ز انتظار یک نیم نگاه

هوش مصنوعی: در چشم و دل من، شوق و غم چنان جا گرفته که دیگر نه جایی برای اشک و نه جایی برای آه باقی مانده است.

در دیده و دل شوق و غمت جای گرفت

چندان که دگر نه جای اشک است و نه آه

شمارهٔ ۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده