هوش مصنوعی: ای قاسم، ای جوان باعرفت، ای مادر، با احتیاط به سمت دشمن برو. ای مادر!

هوش مصنوعی: ای نور چشم دل، ای مادر! ای کاش دل می‌توانست در فراق تو تاب و تحمل داشته باشد.

هوش مصنوعی: ای مادر، کجایی که تنها در سایه‌ات آرام بگیرم و بتوانم بر درد و رنج دل فائق آیم؟

هوش مصنوعی: ای مادر، تو با تصمیم به جنگیدن با طغیانی‌ها، بر جان خود خط بستی.

هوش مصنوعی: ای مادر، لطفاً این سفر را عجله نکن و برای یک مدت آن را به تأخیر بینداز.

هوش مصنوعی: من دیگر امیدی به بازگشت نمی‌بینم و نمی‌دانم چگونه می‌توانم در این فراق تو صبر کنم، ای مادر.

هوش مصنوعی: اگر روزی چهره‌ام در کمال زیبایی و با وقار در کنار تو باشد، ای مادر، یک لحظه هم دستان خود را رها نکن.

هوش مصنوعی: به خاطر تیراندازی تو، امروز قدم مانندی کمان خم شده است، ای مادر.

هوش مصنوعی: هر لحظه پس از تو، مرگ نزد ما در این دنیا نزدیک خواهد شد، ای مادر.

هوش مصنوعی: لطفاً لحظه‌ای به چشمان من نگاهی بینداز و مانند یک سرو بلند و زیبا، زیبایی خودت را در آن نشان بده، ای مادر.

هوش مصنوعی: ای مادر، بر این جوی روان بنشین و مثل سروی راست و بادوام باش، تا من بر تو تکیه کنم و از تو آرامش بگیرم.

هوش مصنوعی: به خاطر ظلم و ستم دشمنان، هم پیران و هم جوانان ما از پا درآمده‌اند، ای مادر.

هوش مصنوعی: بنگر که چگونه تن های یاران بی سر به خاک و خون غلتیده‌اند، ای مادر.

هوش مصنوعی: بدون بدن، سرهای نیکان را ببین که به نوک نیزه‌ها آویخته شده‌اند، ای مادر.

هوش مصنوعی: ای مادر، درهای اندوه را باز کن و بگذار نوای آرامش و خوشحالی بار دیگر در زندگی‌ام جاری شود. زبان به خاموشی می‌گراید، پس نیاز به تسلایی دارم.