هوش مصنوعی: دیدی که سرنوشت چه بلاهایی بر سرم آورد؟ من باید از غم فقدان تو در زندگی گذشته‌ام عبور کنم.

هوش مصنوعی: اکنون از محله‌ات بیرون رفته‌ام و به سفر می‌روم. با قلبی پر از حسرت به عقب نگاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از هیچ گونه خبری درباره‌ی زمین و وضع آن ندارم که بخواهم آن را به کسی بسپارم.

هوش مصنوعی: وقتی که از اینجا می‌روم، غم و اندوهی که در دل و جانم وجود دارد، به شدت مرا آزار می‌دهد. مثل سلیمی که در بدنش درد دارد، من هم دیگر توان تحمل این وضعیت را ندارم.

هوش مصنوعی: اشک چشمم مانند گل، زیبایی و لطافتی دارد که در آن حل می‌شود. من نیز به خاطر دل‌تنگی و غم، به دور این زیبایی می‌چرخم و درگیر آن می‌شوم.

هوش مصنوعی: من آماده سفر هستم، اما احساس می‌کنم که بار زندگیم بر دوش من سنگینی بیشتری دارد.

هوش مصنوعی: گاهی از شدت غم و اندوهی که دارم، به اندازه صد دریا خون می‌ریزم، و گاهی با ناله‌ها و فریادهایم، شعله‌های آتشین بی‌شماری ایجاد می‌کنم که دل را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: در صبح با اشک می‌بارم و در شب آه و ناله می‌زنم. وای بر من اگر شب را در کوی تو بگذرانم و روز را زنده بمانم.

هوش مصنوعی: صدا و ناله‌های سحرگاهی در آسمان‌ها و ملکوت به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: دل به شدت به درد آمده و تن در غم جدایی از مرگ نابود شده است. آن لحظه‌ای خوشحالم که به مرگ نزدیک شوم و با تمام وجود به او چنگ بزنم.

هوش مصنوعی: شاید بعد از تو، همه به دنبال مرگ باشند. چه می‌توانم بکنم، که دستم به گریبان مرگ نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در غم تو هستم، هر جا که بروم، لباس جانم را می‌پوشم.

هوش مصنوعی: اگر تو از جانب ما یک نگاه به کسی بیندازی، می‌توانی با همه کسانی که گرفتارند در یک لحظه گفت‌وگو کنی.

هوش مصنوعی: سپس اگر از حال من سوالی بپرسید، هر کسی که بتواند غم‌های من را واکاوی کند و به تفسیر آنها بپردازد.

هوش مصنوعی: کلماتی که می‌زنم، درد و رنج عمیق من را نشان می‌دهند.

هوش مصنوعی: من از محبت و مشکلات زندگی خسته‌ام و به یاد تو هستم، اما حس می‌کنم که دشواری‌ها بر سر راهم است و نمی‌توانم به تو نزدیک شوم.

هوش مصنوعی: من برای تو به هر جایی می‌روم و هر لحظه آماده‌ام که به تو برسم، اما چاره‌ای ندارم جز اینکه در نهایت به سراغ تو بیایم.

هوش مصنوعی: اگر تقدیر و سرنوشت به من کمکی نکند،

هوش مصنوعی: به خاطر غیبت تو، دل از مشاهده حقیقت خالی شده است، و یاد تو همچون خاکی از وجودم به باد رفته است.

هوش مصنوعی: حسرت به وصال محبوب، من را در آتش و دود فرو برد. آتش جدایی، آب من را هم غرق در خاک و کثیفی کرد.

هوش مصنوعی: بعد از این، باد پیامی از من به تو می‌رساند.

هوش مصنوعی: زمانی که تو از گزندِ تیرِ پیکان نجات پیدا کردی و به شکوفایی رسیدی، تمامی عوامل و شرایطی که دل ما را می‌شکستند، به طور ناگهانی درست و مناسب شد.

هوش مصنوعی: رابطه زندگی من به خاطر مرگ تو بسیار ضعیف شده است، و خاک من به تأثیر هوای لب‌های تو زنده است.

هوش مصنوعی: آب و هوا با من سازگار نیست و حال و روزم تغییر کرده است.

هوش مصنوعی: دل من به عشق تو در آتش سوخت و یاد تو مانند سیلی، خرمن وجودم را خراب کرد. اشک‌های من مانند باران بر چهره‌ات می‌تابد و زیبایی تو را در باغی از گل‌ها به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: نخل بالای تو، نشانه‌ ای از عشق و زیبایی توست و از وجود من، خاری از خواسته‌ های تو بر دامن من آویخته است.

هوش مصنوعی: شرمنده‌ام که به زیبایی‌های باغ نگاه کنم.

هوش مصنوعی: اگر نتوانم با این چشم تو را ببینم، اما قلبم همیشه در کنار خاک تو خواهد بود و به محبت تو وفادار خواهد ماند.

هوش مصنوعی: وقتی که از زنجیرهایم رها شوم، حتی اگر از تو دور شوم، باز هم در دل خودم تو را حفظ خواهم کرد.

هوش مصنوعی: تو این را بدان که من سعدی، فردی کوتاه‌نظر و محدود در دیدگاه‌هایم هستم.