هوش مصنوعی: از حرم تا شام، آسمان بر زمین دام وسیعی پهن کرده است که نه پرنده‌ای (مثل شاهین) می‌تواند از آن آزاد شود و نه پرنده‌ای دیگر (مثل حمام) می‌تواند از آن فرار کند.

هوش مصنوعی: نیروی انتقام و قدرت در حال ظهور است و دستان کفر و انکار شکست خورده است. دیگر هیچ نشانه‌ای از ایمان و دین اسلام باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: تا کی باید منتظر بمانم که دست عدالت و عتاب بر آستین تو باشد؟ تا کی باید منتظر بیفتم که شمشیر قصاص، که نشانه دولت و دین است، از نیام بیرون آید؟

هوش مصنوعی: آل احمد تا چه زمانی باید در برابر ظلم و ستم مروان بی‌پناهی و واماندگی را تحمل کنند؟ ای آسمان، ای خشم ستاره‌ها، انتقام کجاست؟

هوش مصنوعی: ای فرات، که آب خالص و زلال داری، تا کی باید بی‌دلیل خون‌ریزی کنی و تا کی باید به ناحق حلال و حرام شوی؟

هوش مصنوعی: کمبود آب به شدت حس می‌شود و من با اشک‌های تلخ و شور خود تلاش می‌کنم تا بتوانم با آن، رحمت و برکت را به دست بیاورم.

هوش مصنوعی: ما در مسیر تو قضاوتی داریم، ای روز قیامت که با ناز و آرامش پیش می‌روی. تا کی باید منتظر بمانیم؟ برادر، قدمی بردار و به جلو برو.

هوش مصنوعی: آیا روز بزرگ قیامت نخواهد آمد تا این نافرمانی و کینه را مجازات کند؟ ای آسمان، کمی تامل کن، ای زمین، بالاخره آرام بگیر.

هوش مصنوعی: خاک به خاطر این فشارها و ظلم‌ها نخواهد نواخت، تو هم به خاطر این تجاوزات نمی‌توانی تغییر کنی. تو نه از جنس پولاد و آهنی، نه مثل سندان و رخامی.

هوش مصنوعی: فضای کیهان نمی‌تواند دو بار چنین زنده‌سازی عظیمی را تحمل کند؛ این یک بی‌نظمی یا سرآغاز قیامت است.

هوش مصنوعی: ای دنیا! سرشار از هیاهو و سر و صدا هستی. ای سلامتی که به درد و اندوه می‌افزایی، آیا تو همان روز قیامت در کوفه هستی یا همهمه‌ای در شام؟

هوش مصنوعی: هر گام که بر روی بدن خسته و فرسوده می‌زنند، یک نوع خاص از رستاخیز را به وجود می‌آورد و در هر نگاه، هیاهویی عمومی بوجود می‌آید.

هوش مصنوعی: اگرچه من در مقام خاک و ذره‌ای از وجود تو هستم و هیچ حرمت و ارزشی برایم قائل نیستی، ولی اگر بخواهی، حتی اگر به اندازه یک سگی بی‌ارزش هم باشم، آماده‌ام که خدمتگزار تو باشم.

هوش مصنوعی: وقتی حق‌طلبی باطل را به شدت و با انگیزه‌ای قوی نقض کند و حالتی پیش بیاید که یک مسلمان تازه‌وارد به کفر، دولت و دین به کجا خواهد رسید یا چه پایدار و استواری خواهد داشت؟

هوش مصنوعی: ای آن که صفا بر لب خشک شهیدان نشسته، خون بر خون می‌چکد، تا زمانی که آن زخم‌ها از این مرهم بهبودی بگیرند.