هوش مصنوعی: افسوس که من، افتاده بر زمین، به حالتی رنج‌آور و دردناک، به اندازه‌ای غمگین هستم که گویی تمام بار دنیا بر دوش من سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: به خاطر ذلت و خواری، بر زمین افتاد، در حالی که امروز تاج و افسرم بر سرم است و همه بار دنیا بر دوش من سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: پس از این زندگی، دیگر آرزویی ندارم. تنها علاج من مرگ است و بس.

هوش مصنوعی: کاش جایگاه این افسر آسمان را می‌بردی و من هم خاک دو جهان را بر سر می‌گذاشتم.

هوش مصنوعی: خاک زیبا و آب پایدار، به خاطر این آتش که برپا شده، نابود شده و این خانه از پایه ویران شده است.

هوش مصنوعی: بله، هیچ چیزی به سختی سنگ و سندان نیست؛ اما جسم من از خاک دو جهان بر روی سرم سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: این طوفان شدید و آن شعله کم نور، به آرامی و در نهایت خطرش را از سر گذراند.

هوش مصنوعی: در نینوا، وجود و شخصیت من از ریشه و اساس نابود شد و مانند خاکستر در هوا پراکنده گردید، به طوری که همه چیز این دو جهان بر سر من ریخته شده است.

هوش مصنوعی: آه‌هایم به طور مداوم می‌گویند، در دل همراز و همدم من اشک‌هایی می‌ریزد. درد جوانی‌ام، هدیه‌ای است که به همراه دارم.

هوش مصنوعی: غم همراه سفر است و دل و سر، راهنمای من هستند. غم و اندوه به من اجازه می‌دهند که در این دنیا قدم بزنم و خاک هر دو جهان بر سرم می‌ریزند.

هوش مصنوعی: می‌دانی چرا دشمن باعث می‌شود که به حالتی آشفته و ناآرام دچار شوم و به طور عمد مرا بی‌پوشش و Vulnerable بگذارد؟

هوش مصنوعی: تا زمانی که آسمان لباس کحلی جدیدی برایم بپوشد، خاک هر دو جهان بر سرم خواهد بود.

هوش مصنوعی: آسمان را به عنوان تکیه‌گاه خود از دشمنان می‌گیریم و احساس می‌کنم که این تنها خیال و توهم است.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که فردی می‌خواهد دوباره به زندگی و تجربه‌های گذشته خود برگردد و احساسات و خاطرات قدیمی را تجربه کند، در حالی که در دنیای پر از چالش‌ها و مشکلاتی که در آن زندگی می‌کند، قرار دارد. او به نوعی احساس می‌کند که بار زندگی بر دوش او سنگینی می‌کند و شاید آرزوی بازگشت به سادگی یا شیرینی‌های گذشته را دارد.

هوش مصنوعی: اگر تو از شدت تشنگی جان بسپاری، من با این چشمان اشک‌آلود و زنده‌ام، که زندگی برایم از مردن هم تلخ‌تر است.

هوش مصنوعی: ای کاش به جای دنیای پرآشوب و بی‌ثمر، دریا و آبی از آن می‌آمدی تا من با آن سیراب شوم و زمین و آسمان را بر سرم داشته باشم.

هوش مصنوعی: من بسیاری از ارزش‌ها و زیبایی‌ها را از دست دادم، چون کسی که این زیبایی‌ها را به من داد، حالا دیگر در دسترس نیست و من از این بی‌وفایی رنج می‌برم.

هوش مصنوعی: در دل طوفان خشم و عداوت، تا زمانی که این ارزشمندترین گوهر من (عزیزم) به درون زمین فرو برود، همه چیز بر سر من می‌ریزد و دنیایم را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: صد آسمان کیوان شوم به روزگار بدی که از بداقبالی من، این وضعیت به وجود آمده است و حال من به شدت خراب است.

هوش مصنوعی: در زمین، هنگامی که چهره روشنی و درخشانم را پنهان کنند، بر سرم خاک هر دو جهان خواهد بود.

هوش مصنوعی: زمانی که ماهیت زندگی به ماجراهای مختلف می‌گذرد، ساقی با کوبیدن مینا (جام شراب) بر سنگ، یادآوری می‌کند که نوشیدن باده‌ام به خاطر غم و اندوهی است که دلم را آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: در جشن عاشورا، به حدی از خون انباشته شده‌ام که خاک دو جهان بر سرم سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: در برابر درگاه خداوندی، وقتی که با خضوع و فقر به او روی آوریم، آنجا به قدری زیبا و باارزش است که مانند سلطنت می‌ماند.

هوش مصنوعی: اگر در روز قیامت به حساب پس نیاوری، این سگان دنیا بر من خاک خواهند ریخت و من را به خاک خواهند سپرد.