هوش مصنوعی: من در دل تشنه‌ای هستم که هیچ کس آرامش نمی‌دهد، پدر. سینه‌ام پر از غم و اندوه است، پدر.

هوش مصنوعی: شهید بدون کفن، ای پدر جان، بدنش به خون آغشته شده و عریان بر زمین افتاده است.

هوش مصنوعی: در اثر شدت و فشار، در بدن تو زخم‌های عمیق و خونینی ایجاد شده است.

هوش مصنوعی: درد و اندوه بر بالین تو نشسته و خاک تو را در بر گرفته است. گویی بر غمت فریاد می‌زنم.

هوش مصنوعی: ای فرمانروا، آسمان غم بر سر تو سایه افکنده، پدر سپهبد تو کجاست و کجاست لشکری که باید تو را یاری کند؟

هوش مصنوعی: کشته شدن با خنجر کینه، دوستانت را ذلیل می‌کند و دشمنان دخترانت را به زنجیر می‌کشاند.

هوش مصنوعی: بدن فرسوده و چاک‌چاک شده که نشان‌دهنده‌ی سختی و رنجی است که بر انسان رفته و به خاک سپرده شده است.

هوش مصنوعی: میر علمدار چه بر سرش آمد، واویلا! اولاد و یارانت چه شدند، واویلا!

هوش مصنوعی: سرت بر نیزه مانند ماه نمایان شد و بدنت در آب مانند قو غوطه ور گردید.

هوش مصنوعی: برای عشق تو، خود را به داغ و دردی می‌زنم و از غم تو، بر سرم خاک می‌ریزم.

هوش مصنوعی: به یکباره دانستم که هیچ‌کس به کمک من نیامد، نه کسی که رازهایم را بداند و نه کسی که برایم دل بسوزاند.

هوش مصنوعی: نگاهی به چاک‌های گریبانم بینداز، واویلا! به صدای ناله‌ام گوش کن، واویلا!

هوش مصنوعی: ای کاش یک نگاه به من بیندازی، پدر، و ببینی چقدر غم و اندوه در چشمانم جاری است.

هوش مصنوعی: اشک من مانند موجی از خون بر زمین افتاد و صدای ناله‌ام به آسمان رسید.

هوش مصنوعی: آتش و شور و هیجان در دل و جان آدمی زبانه می‌کشد و احساسات عمیق و سوزان را برمی‌انگیزد.

هوش مصنوعی: به چشمان زیبای تو، اشک‌های گرانبهایی میریزم و از دل می‌گویم که ای آسمان، تو هم ببین چه حال و روزی دارم!

هوش مصنوعی: پدر به خاطر زحمات و دردسرهای زیادی که کشیده، حالا در حال درخواست عفو و بخشش است. او به خاطر زخم‌های دلش، به فغان و ناله افتاده و به دنبال آرامش و راحتی است.

هوش مصنوعی: در روز قیامت، لطف و محبت تو باعث خواهد شد که به حال او توجه شود و مهر و رحمتت او را در نظر بگیرد.

هوش مصنوعی: اگر در آنجا خطایی دارد، کامل و بی‌نقص نبخشید.

هوش مصنوعی: اوضاع او خراب است و کردارهایش پر از سیاهی و بدی است.