هوش مصنوعی: ای ستاره، تا کی به این ظلم و ستم ادامه می‌دهی؟ به راستی که از درد و رنج دل‌ها به ستوه آمده‌ایم و به آرزوهای خود نمی‌رسیم.

هوش مصنوعی: به چند دوری که تو، ای چرخ سرنوشت، در گردش داری، نیک‌نامی و عظمت انسان‌ها از تو به پوچی و ذلت تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: هر فرمانروایی که به جنگ می‌رود، از پشت سرش نشانه‌هایی از خون ریخته شده ایجاد می‌شود که همچون لاله‌های سرخ می‌درخشند.

هوش مصنوعی: هر کودک کوچکی بر اثر کمبود محبت و توجه، دچار مشکلات روحی می‌شود و این فقدان می‌تواند تأثیرات عمیقی بر زندگی‌اش بگذارد. عشق و توانایی زندگی از دیگران می‌خواهد تا به او توجه کنند و از او حمایت کنند.

هوش مصنوعی: هر شهیدی که به زمین افتاد، از ضربه‌های سم اسب‌ها بدنش پاره‌پاره شد.

هوش مصنوعی: هر کس که در این دنیا به قتل رسیده، وقتی که لباسش وارونه می‌شود، دیگر برایش لکه‌های سیاه خاک و خون وجود ندارد.

هوش مصنوعی: هر انسانی در زندگی با مشکلات و سختی‌هایی روبه‌رو می‌شود که ممکن است در زمین یا آسمان او اتفاق بیفتد و این مسائل گاهی باعث قطع ارتباط و یاری دیگران از او می‌شود.

هوش مصنوعی: هر فرد بیمار در طول روز و شب با درد و رنج دست و پنجه نرم می‌کند، اما با آغاز صبح دوباره به زندگی ادامه می‌دهد و خواب آرامی را تجربه می‌کند.

هوش مصنوعی: هر بیگانه‌ای در آسمان فریاد و ناله‌ای دارد و اشک‌هایش مانند رنگ مرجان از چشمانش بر زمین می‌ریزد.

هوش مصنوعی: هر اسیری که در غم و اندوه به سر می‌برد، مانند این است که زخم جانش از دل شتر عریان و زخم‌دارش باقی‌مانده و در گلی فرورفته است.

هوش مصنوعی: هر یتیمی را با دلسوزی و محبت باید در نظر گرفت و او را از نامناسبی‌ها و بدی‌های دنیا حفظ کرد.

هوش مصنوعی: در دل کسانی که غمگین و دل‌شکسته‌اند، شادی و زیبایی فراوانی وجود دارد. آن‌ها در میان غم و اندوه خود، به یاد لب‌های تشنه و نیازمند، محفل شادی و خوشحالی را برگزار می‌کنند.