هوش مصنوعی: ای آسمان! به خاطر کینه‌ای که از من داشتی، شدیداً مرا آزار دادی و در نهایت، غم و اندوه را بر سرم ریختی.

هوش مصنوعی: ای آسمان، فریاد و داد و ناله‌های بسیار، ای آسمان!

هوش مصنوعی: در سوگ بزرگ‌مردی، ای آسمان، پارچه‌ای سرخ و سیاه بر تن من پوشاندی، به سرم چادر آبی افکندی، ای آسمان.

هوش مصنوعی: ای فلک، وقتی که مرا دلسرد کردی و بلبلم را ناامید کردی، در مشکلات و رنج‌هایم مرا گرفتار کردی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که جوانی و زیبایی‌ام به زمین آمد، ای آسمان، بر من باران لطافت ریختی. ای آسمان.

هوش مصنوعی: این بیت درباره زیبایی و شکوه یک ماه است که در آسمان ظاهر می‌شود و به نظر می‌رسد که هلالش از تاریکی بیرون آمده و در آسمان های بلند درخشش خاصی دارد. شاعر از فلک (آسمان) خواسته تا ستاره‌اش را به او بدهد تا زیبایی‌اش را در آسمان بیشتر کند. احساساتی از شگفتی و تمجید از زیبایی و نور ماه در این شعر وجود دارد.

هوش مصنوعی: من هرگز جنایتی که بر فرزند خودم انجام شده را نمی‌دیدم. ای گردونه‌ی روزگار، ای کاش مادرم مرا نمی‌زایی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که مرگ او را نبینم، ای آسمان، مژگان من را با تیر غم بزن. اگر لازم است، بر چشمانم خنجر بزن و درد را به من بده.

هوش مصنوعی: فلک، چرا از دور به من نشان می‌دهی؟ چرا خون دل را برایم در لبه لیوانی می‌نویسی؟

هوش مصنوعی: به دل سیاه من که تحمل نمی‌کند، چرا هر لحظه آتشین‌تر می‌شوی؟ ای روزگار، جانم را به آتش عشق خود بسوزان.

هوش مصنوعی: آسمان، دیدن غمی که بر دلم نشسته باعث شد به شدت دلتنگ شوم و اکنون در این حالتی که هستم، جانم را فدای این اندوه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: ای فلک، وقتی که مانند گوهر لالا در آتش و زحمت قرار گرفتی، در نتیجه دریاچه وسیع من به ظهور رسید.

هوش مصنوعی: به یاد زیبایی‌ها و خطوط چهره‌ات، ای آسمان، خیال می‌کنم که چقدر بر تنم درد و رنج می‌زند. ای آسمان، بی‌رحمی‌ات مرا آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: غم و اندوه من مانند آتش وجودم را سوزانده است و در نبردی که با این درد دارم، ای آسمان، تو مانند یک طوفان باعث شدی که خاکستر وجودم به زمین بیفتد.

هوش مصنوعی: من اکنون از طرف تو به راه شام راهنمایی شدم، ای فلک، تو به من آزادی و هدایت عطا کردی.

هوش مصنوعی: من از بازخواست و حسابرسی در روز رستاخیز نگران نیستم، چون تو ای فلک (ای آسمان) شفیع من هستی و به همین دلیل به من کمک خواهی کرد.