هوش مصنوعی: دلتنگی و غم جدایی، هوش و حواسم را از من گرفته است. اما با رسیدن به لحظات وصال، جانم شاداب و سرزنده می‌شود و همه چیز را فراموش می‌کنم.

هوش مصنوعی: اکبر، بیا و خواهرم، به خاطر جانم نرو. غمگین نباش و از این سفر نروم.

هوش مصنوعی: هجرت، ای برادر، دل را به شدت آزار می‌دهد و آن را پر از درد و رنج می‌کند. همچنین، سینه را از غم و اندوه پر می‌سازد.

هوش مصنوعی: به سوی جنگ با شامیان رفتی و همه را در تنگنا قرار دادی، به طوری که به خاطر خودخواهی‌ات دچار اندوه و سیاهی شدند.

هوش مصنوعی: روز من را مانند شب تار نکن و از من حال بد و بی‌حالی را نخواه. چرا که برای پیدا کردن درمان غم، چه انتظاری از جایی دارم که تنها به کشتن امیدها می‌انجامد؟

هوش مصنوعی: ای برادر، دیگر تحملم تمام شده است و صبرم به آخر رسیده.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای از محبت بگذر، ای جان شیرین، تا زمانیکه تو را در آغوش بگیرم، در مسیر عاطفی‌ات چگونه گیر کرده‌ام.

هوش مصنوعی: می‌ترسم که بعد از این سفر نتوانم دوباره تو را ببینم، پس خواهش می‌کنم به آرامی بیایید.

هوش مصنوعی: برادر، تا کی اشک‌هایم را به بیابان می‌ریزی و آه‌هایم را به آسمان می‌بری؟

هوش مصنوعی: در جایی که غم و اندوهی از فقدان اکبر وجود دارد، بنشین و به آرامی در کنار این اندوه، از درد دل خود فریاد بزن.

هوش مصنوعی: با دل‌دردی که دارم، آهی می‌کشم و اشکی از خون دل خود می‌ریزم و از این غم بی‌نهایت می‌گویم.

هوش مصنوعی: عزیزم، هر بار که از دوری صحبت می‌کنی، کم‌کم از ما صبر و شکیبایی را می‌گیری. هر لحظه که به یاد ما می‌افتی، این حالت بیشتر می‌شود.