هوش مصنوعی: ای محبوب، زیبایی‌های تو چقدر زیاد است که نمی‌توانم زخم‌های خود را فراموش کنم.

هوش مصنوعی: بدی از خود را به حساب راحتی تو می‌گذارم و تو را در رنج خود می‌پسندم یا به راحتی‌ام توجهی نمی‌کنی.

هوش مصنوعی: برایت آرزوی خوشبختی می‌کنم، چرا که دوری و جدایی درد زیادی به جانم وارد کرده و باعث شده که نتوانم آرامش داشته باشم.

هوش مصنوعی: به من نصیحت نکن، چون این نصحیت تو فقط به حرص و اشتهای من می‌افزاید.

هوش مصنوعی: گفتم قدت مثل سرو است و زیبایی‌ات همچون ماه می‌باشد.

هوش مصنوعی: او می‌داند که در کجا می‌تواند رازهای ناب را بیابد و همچنین می‌داند که در کجا زیبایی و فصاحت در کلام وجود دارد.

هوش مصنوعی: آسمان از ماه به خاطر عشق تو پرستاره شد، آخرین بار به خاطر این جسارت، احساس حسرت میکنم.

هوش مصنوعی: اگر بر بالای تو پای می‌گذاشتند، در چمن سرو از زشتی‌ها باقی نمی‌ماندی.

هوش مصنوعی: تو از نظر دور شده‌ای و ما در فقر و بی‌نوا هستیم، امیدوارم که جای تو همیشه در آرامش باشد.

هوش مصنوعی: زندگی انسان تحت تأثیر مهر و خشم الهی می‌گذرد، و همین خاطر به یاد لطف و قهر خداوند، زندگی از شادی و غم تشکیل شده است. در واقع، همین وجود دردو لذت، نشانه‌ای از زیبایی و سختی‌های زندگی است.