هوش مصنوعی: وقتی که دل من پر از اندوه و غم شد، به او که شایستگی نداشت، اعتماد کردم و در تلاش برای فراموشی، خودم را با نوشیدنی و غذایی خوشمزه سرگرم کردم.

هوش مصنوعی: به او گفتم که در فاصله‌ای دور، می‌خواهم لبت را ببوسم. او پاسخ داد که تشنه، از دور سراب را می‌بیند و واقعیت را نمی‌تواند ببند.

هوش مصنوعی: من چگونه می‌توانم از کینه‌هایی که در دل دارم بگذرم، در حالی‌که در هر موضوع و فصلی، مهر و کینه در یکجا با هم جدایی‌ناپذیر هستند و این تفاوت در فرهنگ ترکان وجود ندارد؟

هوش مصنوعی: آن کسی را که نتوانسته‌ام در کنار او سایه‌اش را ببینم، چون خورشیدی است که در چشم مردم بدون حجاب ظاهر می‌شود.

هوش مصنوعی: هرچه برای عشق تو تلاش کردم و از خودم کاستم، جز تو هیچ‌کس را نشنیدم که بتواند مانند هلال ماه از نور آفتاب بگزید.

هوش مصنوعی: ملکجان، از خوشبختی عشق من تمام وجودش پر از غم است. جالب اینجاست که در جایی که به نظر می‌رسد آباد و خوب است، در واقع ویران و خراب است.

هوش مصنوعی: شب هنگام مرا به خواندن سگت مشغول کردی و صبحگاهی با لطفت مرا مورد لطف قرار دادی، چه خوب که این هم یکی از هدیه‌هایت با تندی بود.

هوش مصنوعی: در نزدیک محبوب خود، انسان باید از عزت و بزرگی خود بگذرد و در برابر رقبای خود احساس حقارت نکند؛ زیرا عاشق واقعی کسی است که دعایش به اجابت می‌رسد.

هوش مصنوعی: بوی زلف او به من آرامش می‌دهد و زخم‌های دل را التیام می‌بخشد، در حالی که زبان زاهد نمی‌تواند به زیبایی و دلنشینی این احساس را بیان کند.

هوش مصنوعی: چرا این مسیر طولانی و تاریک این‌قدر دشوار است و کاروانی که در آن در حرکت است، به این پیچیدگی و زرق و برق دچار است؟

هوش مصنوعی: اگر کسانی با نیت‌های پاک و درست در پی حساب و کتاب باشند، دشمن آنها در روز حساب، هیچ چیزی جز نتیجه‌ی بدی از اعمالش نخواهد دید.