هوش مصنوعی: در صبحگاه، چه گل‌هایی که به خاطر زیبایی تو در باغ‌ها شکفته شدند و این زیبایی چنان چشم‌نواز است که باعث حسادت دیگران شده و لباس‌هایشان را می‌دراند.

هوش مصنوعی: به خاطر شوق دیدن تو، این ناله‌ها به وجود آمده‌اند، وگرنه بهار فقط بهانه‌ای است برای هزاران آرزو و شوق که در دل داریم.

هوش مصنوعی: به زیبایی و جاذبهٔ چشمانت افتخار می‌کنم، چرا که با وجود هزاران شکار و دلربایی، هنوز هم تیر مژگان‌هایت کارگر است و تاثیرش باقی مانده است.

هوش مصنوعی: من کسی را در اختیار دارم که دل از او گرفته‌ام، حالا چه بکنم با احساساتی مانند آن کفی نرم و لطیفی که تیغه‌های تیز در آن نشسته‌اند؟

هوش مصنوعی: در میان خواسته و خواست، پیشوایی و پیروئی بر اساس پیمان نیکوی تو، همه تعهدات را از هم گسسته است.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر زلف‌های تو در بند و اسیر است، برای کسی که به خاطر او تنها به دیدن زندان‌ها رفته است.

هوش مصنوعی: به من کمک نکن که به سراغ دکتر بروم، چون او خود خسته است و امیدی به درمان ندارد.

هوش مصنوعی: از برکت عشق، همین کافی است که شب و روز برای من از اشک‌های کنج دامنش عطا می‌کند.

هوش مصنوعی: دل شکسته‌ای که تحت تأثیر زلف‌های بی‌پروا و شیدایی توست را نگو! دل گویی به میدان بازی آمده و همچون صفحه‌ای چرخان در چنگال بازیگران است.

هوش مصنوعی: به خودم گفتم شاید با کثیف‌ترین و حقیرترین‌ها رفت و آمد کنم، شاید آن‌ها من را به حساب بیاورند و به من توجه کنند.

هوش مصنوعی: من به خاطر دوستی‌ام، با افتادن به پای او، به اوج شادی و صفا می‌رسم، چرا که زیبایی‌اش به حدی است که جان‌ها را قربانی قدمش می‌کند.