هوش مصنوعی: عجب می‌کنم که با این زیبایی و چهره‌ی خوب، چرا به تندخویی و زود رنجی فکر نمی‌کنی؟

هوش مصنوعی: آه، چه بلاهایی که از نگاه جذاب و فریبنده‌ات به وجود می‌آید! چشمان تو با شرم و حیا، اما در عین حال، شوق و آرزوی فتنه‌انگیزی را می‌پروراند.

هوش مصنوعی: من به حرف‌های تو گوش می‌دهم و هر چه بگویی را قبول می‌کنم و با عقل و حکمت هر چه را که لازم باشد انجام می‌دهم.

هوش مصنوعی: آفتاب از جلوی تو طلوع کرد، اما تو به راستی بی‌شرم و بی‌آبرو هستی.

هوش مصنوعی: اگر موهای تو زنجیری برای پیوند بود، او نیز می‌توانست همچون جویی در آن جاری شود.

هوش مصنوعی: اگر قد تو نبود، دلیلی نداشت که تو بدون مشک مویی، به زیبایی سرو باشی.

هوش مصنوعی: به چشم من، با وجود اینکه فاصله‌های زیادی را طی کرده‌ای، هنوز هم در این مکان قدیمی نتوانسته‌ای از سر پایینی پاک شوی.

هوش مصنوعی: من از دوری تو رنج می‌برم و آنها در کنار خودت زندگی می‌کنند. افسوس که من حتی به مقام و جایگاه سگ‌های کوی تو هم نمی‌رسم.

هوش مصنوعی: زیبایی تو آن‌قدر زیاد است که هیچ کلامی نمی‌تواند آن را توصیف کند، زیرا تو با حسن و خوبی‌ات از همه سبقت گرفته‌ای.

هوش مصنوعی: سخن تو خام و مفهومش ناتمام است، هر چه از صفات او بگویی، همچنان خلوص و زیبایی در آن وجود دارد.