هوش مصنوعی: با این زیبایی که دل را از دست می‌بردی، ای پری! چه خوشبختی است که به آن آینه نگاه کنی.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق و شوق زیاد مردم به تو، ستاره‌ها بر سر راه تو می‌افتند. وقتی که تو از آنجا می‌گذری، گویی زمین به آسمان نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر شرم تو نبود که حور و فرشتگان به تو حسد می‌برند، چرا زیبایی خود را از نگاه مردم پنهان می‌کنی؟

هوش مصنوعی: تو آن محبوبی هستی که با لطف و صفا و محبت و وفا، همه دل‌ها را به زیبایی خود جذب کرده‌ای.

هوش مصنوعی: چرا گلستان از دشت بازنگشته است، اگر کبک دری از زیبایی راه رفتن تو شرمنده نیست؟

هوش مصنوعی: اگر به درون دل‌ها نگاهی بیندازی و از پرده‌ها و حجاب‌ها فراتر بروی، وقتی که بخواهی ظاهر شوی و به دنیای بیرون قدم بگذاری، چه می‌کنی؟

هوش مصنوعی: اگر برای بوی زلف تو، جان خود را هم بدهم، چیزی نیست. دلم از زیبایی‌های تو یاد گرفته است که چطور باید از عشق صدمه ببیند.

هوش مصنوعی: زمان‌هایم به حسرت می‌گذرد، اما من همچنان خوشحالم، زیرا زندگی‌ام در غم تو سپری می‌شود.

هوش مصنوعی: از تو بوی صفا می‌آید و صبر چگونه می‌تواند تحمل کند که درد دوری و جدایی‌ات از حد توان بشر فراتر رفته است.