هوش مصنوعی: دوست در حالی که از چهره‌اش خبری نیست، به طور غیرمستقیم دل مرا مشغول زیبایی‌های خود کرده است.

هوش مصنوعی: تو نمی‌توانی زیبایی چهره‌ی شاهد ما را انکار کنی، زیرا تنها بی‌خبری و نادانی باعث چنین ادعایی می‌شود.

هوش مصنوعی: من باید از این در به آن در بروم، اما هیچ آشنایی با این وضعیت سرگردانی ندارم.

هوش مصنوعی: زمان آن رسیده است که از چهره‌ام غبار و کثیفی را بزدایند. دیگر بس است، خونی که از دلم ریخته می‌شود.

هوش مصنوعی: در جایی که تنها هنر ارزش دارد، بی‌هنری و نقص خود را چه طور می‌توان با آن جایگاه سنجید؟

هوش مصنوعی: با دور شدن از تو، از حال و روزم بی‌خبر شدم و انگار به شیرینی خرما، ایام بی‌خبری را می‌گذرانم.

هوش مصنوعی: زندگی من پر از شادی و خوشحالی است در حالی که شب‌ها با اشک و غم به صبح می‌رسم و صبح‌ها با ناله و افسوس آغاز می‌شود.

هوش مصنوعی: ای دل، از دنیای پایدار و ابدی، برای خود امتیاز و ویژگی‌ای را بدست آور تا همتای تاج و تخت شود.

هوش مصنوعی: زمانی که عشق همچون یک نوشیدنی خوش طعم و دلپذیر به جان او می‌نشیند، زهر و تلخی‌های زندگی را از وجودش دور می‌کند و او را شیرین و شاداب می‌سازد.