هوش مصنوعی: جانم به لبم رسیده از انتظار، و تو سلاح به دست گرفته‌ای. فدای دست تو، زودتر مرا بکش، زیرا انتظار تو بسیار طولانی شده است.

هوش مصنوعی: تو به من زخم زدی و مرا به شدت معذب کردی، اما از تو بی‌تفاوت نمی‌گذرم. چون چشمانم را به راه تو دوخته‌ام و به امید دیدن تو هستم.

هوش مصنوعی: نه از درد دل خود با تو سخن گفتم و نه رازی از تو شنیدم. فرصت گفت‌وگو و تماشا را به من نداد.

هوش مصنوعی: به چه دلیلی از خشم و تکبر و ناز و خودپسندی خود فاصله گرفتی و بعد از اینکه شکار خود را به دام انداختی، از آن فرار کردی؟

هوش مصنوعی: از این به بعد، هیچ کس مرا به خاطر عشق تو سرزنش نخواهد کرد، زیرا که من پرده‌های تقوا و پرهیز را دریدم.

هوش مصنوعی: آسیب و ضرر ناشی از دزدی زیبایی‌های باغ به ارزش و لذت زندگی در قفس نمی‌ارزد، ای مرغ دل چرا از این قفس پرواز نکردی و نشان آزادی را جستجو نکردی؟

هوش مصنوعی: از باغ تو، همه در دل حسرت گل‌های زیبا را دارند. خارهای بی‌فایده، مانند طعمه‌ای، بی‌هدف در حلقه دام تو به آشیانه‌ای پرواز کردند.

هوش مصنوعی: دل محبوبم آرامی ندارد از ناله‌های من. جگر من چه تلخی را متحمل می‌شود اگر به جای اشک‌های دل، اشک از چشمانم بریزد؟

هوش مصنوعی: غم عشق را به دشمنان نشان نمی‌دادم، اگر اشک‌هایم از چشمم سرازیر نمی‌شد و پرده‌ای از حیا را از روی صورتم کنار نمی‌زد.

هوش مصنوعی: به بازو و قدرت صیاد ناز می‌کنی، چرا که مانند جانوری برای شکار، به راحتی با تیر و کمان در خون خود غوطه‌ور می‌شوی.