هوش مصنوعی: زیر چهره‌ی او، صبحی زیبا و بلند به باریکی گردن نازک زنانه‌ای در حال طلوع از پس خورشید است.

هوش مصنوعی: تیغ تو در نیام است و مردم از آن یاد می‌کنند؛ چه تشبیهی زیبا که ابروان خوش‌طرح تو را به شمشیر کشیده شبیه کرده‌اند!

هوش مصنوعی: در جایی که چشم‌ها در حال بازی و تماشا هستند، در اینجا درد و رنج زیادی در دل من وجود دارد که مانند خاری آزاردهنده است.

هوش مصنوعی: تیر تو در کمان است و می‌توانی صید کنی، اما چه ارتباطی دارد بین مژگان کج تو و پیکانی که پرواز کرده است؟

هوش مصنوعی: وقتی که راز تو را پنهان کردم، مانند دوصد مروارید که رازها را فاش می‌کنند، لب از درد نگشودم و اشک‌ها از چشمانم فرو ریخت.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم در مورد از درد درونی‌ام صحبت کنم، زیرا زبانم نمی‌تواند آن را بیان کند. اشک‌های من به خاطر درد عمیق دلم به صورت جاری شده‌اند.

هوش مصنوعی: دل در فشار و شکنندگی زلف تو مانند کبکی است که در چنگال شاهباز گرفتار شده و در حال تقلا است.

هوش مصنوعی: اگر دست از تو کوتاه کند و سر زلفت را به پای کسی بگذارد، چه اهمیتی دارد در حالی که لبت یک بار هم به من لبخند نزده است؟

هوش مصنوعی: با وجود فاصله‌ای که بین ماست، چه کاری می‌توانم انجام دهم؟ حتی زیبایی او نیز در حسرت آن دندان لعل و خمیده‌ی اوست.

هوش مصنوعی: چشم تو دلم را به یاد آوری کرد و سپس رهایش کرد. صیاد (شکارچی) کجا دیده کسی را که از صیدش فرار کرده باشد؟

هوش مصنوعی: این خط به وضوح نشان‌دهنده عمق غم ما نیست، بلکه چیزی است که از چشمان ما مانند خون سیاه بر روی کاغذ ریخته شده است.

هوش مصنوعی: وقتی که زیبایی و صفات نیکو تو در کلمات و نوشته‌ها جلوه‌گر می‌شود، احساس خجالت مرا می‌گیرد و نمی‌توانم خودم را حفظ کنم.

هوش مصنوعی: یک دفتر از رازهای غم تو تهیه شده است که هرچند زبانش کم‌زور و بریده است، ولی باز هم زیبایی خاصی دارد.