هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم تو را به یاد بیاورم، ای دوست؟ نام پاک تو کجا و این زبان آلوده من کجا؟

هوش مصنوعی: اگر عشق تو مانند گرگ بی‌رحم باشد و دل یوسف را پاره نکند، پس علت این‌همه اشک و آلوده شدن این پیرهن چیست؟

هوش مصنوعی: در روز قیامت تنها در صورتی می‌توانم از وضعیت نامناسب و کفن آلوده‌ام بیرون بیایم که مرا با لباس رحمت و بخشش بپوشانند، وگرنه هرگز از این حال بیرون نخواهم آمد.

هوش مصنوعی: اگرچه من از مردم دل ناپاکم را پنهان نگه می‌دارم، اما با بدن آلوده خود چه می‌توانم بکنم؟

هوش مصنوعی: دل من پر از اندوه و غم است و در این حال، آرزو دارم که تو را مثل یک خریدار در این بازار آشفته به دست بیاورم.

هوش مصنوعی: ما در این کوی زیبا ماندیم، اما خوشا به حال کسانی که از این سرزمین آلوده به غربت می‌روند.

هوش مصنوعی: من از این مرد زشت و نالایق که شایسته‌ی صحبت با همسر پیمان‌شکن و آلوده نیست، روی می‌گردانم.

هوش مصنوعی: آیا دیده‌ای که چگونه از برگ گل، خارهای خط آخر بیرون آمده است؟ ای دل، دستت را در این کار بگذار و از آن چانه آلوده دوری کن.

هوش مصنوعی: آسمان، بعد از این دیگر بذر خود را به زمین نپاش. چه سودی از این کار می‌بری وقتی که مرد و زن آلوده‌اند؟

هوش مصنوعی: عقل من به وصف پاکی و بی‌نقصی تو ناتوان است و مانند خاکی خشن بر سر من می‌ریزد؛ این جملات به شدت ناسالم و آلوده‌اند.