هوش مصنوعی: یا با اختیار خونم را بریزی یا اینکه با تیرگی و ناخوشنودی، سرم را از زیر تیغ تو کنار نزنم.

هوش مصنوعی: به قدری سر در گریبان عشق تو هستم که برایت خالصانه و با کمال افتادگی خود را در این مسیر قرار می‌دهم که حتی فکر رفتن از آن را هم ندارم.

هوش مصنوعی: متأسفانه، عمر ما کوتاه است و آرزوهای بلند و دور به این راحتی برآورده نمی‌شوند.

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر ابراز می‌کند که تغییر سرنوشت و قضاوتی که در زندگی‌اش نسبت به عشق و هجران داشته، او را به امید وصل و دیدار معشوق کشانده است. او آرزو می‌کند که از لطف و محبت معشوق، از غم و اندوه هجران رهایی یابد و به خوشی و شادابی وصل برسد.

هوش مصنوعی: دنبال سازگاری با رفتار مردم بوده‌ام و اکنون به خاطر چه بدهی‌ها و انتظاراتی باید از پادشاه سپاسگزاری کنم.

هوش مصنوعی: کسی که فقط به ظواهر و جلوه‌ها توجه می‌کند، نمی‌تواند لذت واقعی را از عمق معانی برداشت کند و درک درستی از تفاوت‌های ظریف و واقعی زندگی نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: هیچ چیز به سطحی از پوست و ظواهر نچسبد، مگر آنکه حقیقتی عمیق‌تر در زیر آن وجود داشته باشد که بتواند از این به آن منتقل شود.

هوش مصنوعی: عشق من باعث شد که به این موضوع توجه کنی، وگرنه هرگز نمی‌توانستی از این غفلت آگاه شوی.

هوش مصنوعی: به خودت بگو که از ننگ و شرم کنار بگذاری و با تمام وجود به درگاه رحمت پروردگار بروی و از او درخواست کنی.

هوش مصنوعی: به خاطر ناراحتی و بی‌قراری‌ام، اشک‌های پشیمانی‌ام را در پیشگاه محبوب بریزم.

هوش مصنوعی: آخر چه فایده‌ای دارد که از زیبایی شب لذت ببریم، در حالی که صبحگاه با پیامدهای منفی آن روبه‌رو می‌شویم؟

هوش مصنوعی: این نامه را که به خاطر اشک‌هایم آلوده شده، بشوی و این شعر که از آه‌هایم فرسوده شده را بسوزان.