هوش مصنوعی: در حالتی از ناراحتی و عذاب ناشی از دوری، مانند پر کاهی که به دیوار حسرتش تکیه داده، در زمان‌های مختلف به خودم می‌چسبم و غم دوری را تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: این همه شرم و خودداری و ناآگاهی تا کی ادامه خواهد داشت؟ ای کاش من را از عشق خود آگاه نمی‌کردی.

هوش مصنوعی: هر روز بر سختی‌ها و محبت‌های بی‌پایه‌ات افزوده می‌شود و رحمتی نخواهی یافت مگر اینکه دل سختی را تحمل کنی.

هوش مصنوعی: کسی که چشم وفا و صداقت داشت، از طرف تو بی‌وفایی و بدی دیده است. او با رضایت و خواست خود نزدیک شده، اما اکنون با نارضایتی و اکراه از تو دور می‌شود.

هوش مصنوعی: هر چه در مورد عشق تو بگویم و بنویسم، داستانی طولانی‌تر و پیچیده‌تر می‌شود، در حالی که زیبایی‌های تو آن‌قدر عظیم و پرمعناست که نمی‌توان در یک روایت کوتاه گنجاند.

هوش مصنوعی: هر بار که به چهره‌ات نگاه می‌کنم، به یاد صدها اشکی می‌افتم که از دل تو برایم ریخته شده و به اندازه‌ی صد آه در سینه‌ام حسرت دارم.

هوش مصنوعی: من به یاد لعل درخشان تو بی‌تاب هستم و احساس می‌کنم که شب‌ها تا صبح در حسرت تو می‌گذرد.

هوش مصنوعی: ای ماه زیبا، غیر از تو هیچ‌کس نیست که کم و کاستی داشته باشد، همان‌طور که هلال ماه هم به تدریج کم می‌شود. این کاهش، خصوصیت خود ماه است.

هوش مصنوعی: دل به صداقت و وفای تو سپرده بودم، اما حالا باید به بی‌وفایی تو تن بدهم و خود را به خدا بسپارم.

هوش مصنوعی: فقر و نیاز من در مسیر توست و من به حاکمیت و حکومت شاه هیچ نیازی ندارم.

هوش مصنوعی: هر کس مانند من احساس آرامش و صفا نکرده باشد، بی‌تردید از راهی به سرانجامی نامطلوب رسیده و درگیر مشکلات شده است.