هوش مصنوعی: اگر دین و دل من از دست برود، برای من راحت است؛ تو فقط جسم و جان من را هم به پای معشوق بگذار.

هوش مصنوعی: گفتم که از شر و وسوسه‌ی چشمان معشوقه‌ام دوری کنم، اما او پاسخ داد که در زمان من، هرگز چشمانت را از من نبند.

هوش مصنوعی: زیبایی چهره‌ات باعث شده دل من در تنگنا و اضطراب بیشتری قرار بگیرد، در حالی که فصل بهار برای تو شادی و طراوت به ارمغان آورده است، اما برای من مانند پاییزی غم‌انگیز است.

هوش مصنوعی: من به خوشبختی و شوق عشق تو افتخار می‌کنم، زیرا از دل شاد و با اشک‌های چشمانم، زندگی و sustenance (آب و نان) من را ساخته‌ای.

هوش مصنوعی: از بند رها شو و به دشت برو و صدای ناله‌هایم را که از سنگ و خاک این بیابان می‌آید، بشنو.

هوش مصنوعی: تا روزی که درباره غم و اندوهم صحبت نکنی، حتی اگر داستانم به گوش تو برسد.

هوش مصنوعی: این شعر به نوعی درد و احساس عمیق را بیان می‌کند. شاعر با اشاره به اشک‌هایش و آتش دلش، نشان می‌دهد که در درونش چه گونه آتش عشق و اندوه می‌جوشد. او از این می‌گوید که اگر کسی به عمق احساسات او پی ببرد، ممکن است او را فراموش کند و نشانی از او نبیند. در واقع، این بیان حسرت و غم ناشی از جدایی و عدم درک عمیق دیگری از حال و روز اوست.

هوش مصنوعی: بالاتر از من عبور کن و بنشین و گوش کن. صدای غم‌انگیز من را مانند نواي نی بشنو که از عمق وجودم برخاسته است.

هوش مصنوعی: این سفر به من روح و صفا بخشیده است، و تنها راه رسیدن به این حالت، جدا شدن از وابستگی‌های دنیوی است که به من هدیه شده است.