هوش مصنوعی: هرچند که از من به فاصله‌ی زیادی هستی، اما یک لحظه هم از ذهن و خاطر من دور نمی‌شوی.

هوش مصنوعی: دلم به خاطر امید به وصالت زنده بود. اگر نبود، آتش جدایی جانم را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و ارزش گوهر چشمانت، هیچ چشم زخم و آسیبی به من نرسیده و نتوانسته است بر دامن چشم‌های من تاثیر بگذارد.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای نگذشت که دور از لبانت، آن نوش گوارا نریخت. ای ساقی، غم دل و خونم را در این جام بریز.

هوش مصنوعی: من پاداش عبادت خود را از خداوند می‌خواهم، زیرا چهره و زیبایی تو لایق بهشت و نعمت‌های بهشتی است.

هوش مصنوعی: من از لب و دندان تو کاری ندارم که با این دو چیز، یعنی شراب و شکر، خوشی دلخواه من فراهم است.

هوش مصنوعی: از خاک من نرو، شاید یک شب، روزی سگ‌های کوی تو بر سر من پا بگذارند.

هوش مصنوعی: بر درگاه تو، به خاطر ناتوانی‌ام، سرهایم را خم می‌کنم تا اینکه پای تو، نشانه‌ی تاج و افتخار من شود.

هوش مصنوعی: من دیگر امیدوار نیستم که از بند زلف تو رهایی یابم، چرا که کبوتر من در چنگال شاهین اسیر شده است.

هوش مصنوعی: با امید دوباره پرواز به باغ دوستی، اگر روزی قفسی که مرا از عشق دور کرده، باز شود.

هوش مصنوعی: از دل پاک و روشنی که دارم، چیزی نوشتم و طبیعی است که از نوشته‌هایم بوی حسرت و longing برای وطنم را حس کنی.