هوش مصنوعی: ای نسیم صبحگاهی، به سوی محبوب من برو و به او بگو که دل من به خاطر دوری از تو غمگین است و مرگ من را به کام او رسانده است. جدایی از تو، زندگی‌ام را دستخوش مشکل کرده است.

هوش مصنوعی: من در گوشه‌ای از غم به شدت گرفتار مانده‌ام، گاهی دست‌هایم را بر زانو می‌زنم و گاهی پیشانی‌ام را بر خاک می‌گذارم. هیچ‌کس جز اشک‌هایم که از سرِ درد می‌ریزند، در پاک کردن غبار تنهایی‌ام کاری نکرده است.

هوش مصنوعی: ای ماه زیبا، تو شرم‌سار شکل و رنگی، راز و حقیقت جان من در تو نهفته است. حال که جانم از تنم جدا شده، اندوه من به تو متصل شده است.

هوش مصنوعی: در نوبت بعد، از دل خاک بیرون می‌آیم و جانم را با صداقت خالص به پای تو فدای می‌کنم، حتی اگر بعد از مرگم، کسی بر سر مزلم عبور کند.

هوش مصنوعی: به خودم دارویی می‌زنم تا درد و رنجی که دارم، تسکین یابد و عشق و آرزوهایم به دست بیاید. اگر این کار انجام نشود، اوضاع من به شدت خراب خواهد شد.

هوش مصنوعی: دل با کمال جان و سرش را به پای تو می‌افکند، هر چه در راه تو هزینه کرد، به خاطر کمی از خجالت نتوانست جبران کند. در را بر روی تو گشوده‌ام، از محبت و فدای خودم.

هوش مصنوعی: در باغ شادی یاد او کجا بود، خوشی برجا ماند تا باد هلاک‌کننده، خام و پخته را از هم نپاشاند، خشک و تر به خاکی که خاطرات و نعمت‌هایم را در آن ریشه دوانده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر در برابر دشمنم سرم را به خطر بیندازم یا آبرویم را از دست بدهم، برایم مهم نیست. چرا که دوستی که به خاطر محبتش نسبت به من، باعث افتخار و عزت او می‌شود، عیب و رسوایی من اهمیتی ندارد.

هوش مصنوعی: دور از محبوبم، به خاطر حال خرابم، نه از زیبایی‌های او چیزی می‌بینم و نه از حالت و حال خودم. اگر در مسیرت عبوری از کنارم داشته باشی، فقط ردی از غبار از من می‌بینی.