هوش مصنوعی: عزیزم اگر خوب بداند که چگونه دلربایی کند، خوشبختانه کسی دیگر هم می‌داند که چگونه با محبت رفتار کند.

هوش مصنوعی: در دوران پیری، دوستی که وفادار بود به دست آمد، اما ما بیهوده وقت خود را صرف دیگران کردیم و از جوانی خود دور شدیم.

هوش مصنوعی: اگر تو دسترسی داشتی، به من آسیبی نمی‌زدی و مانند خاکی که پراکنده می‌شود، جان‌ها را می‌نشاندم. بیا و جان محبوبم را به من بازگردان.

هوش مصنوعی: اگر در آن زمان آرامشی وجود داشت، تو به این شکل قلم را بر سر کشیده و بدون هیچ سخنی تصویر مانی را ترسیم می‌کردی.

هوش مصنوعی: اگر به تو لعل (نوعی سنگ قیمتی) هدیه داده‌اند، به خاطر این است که به نوعی با آن ارتباط برقرار کرده‌اند. اگر توانستن به ياقوت (نوعی دیگر از سنگ قیمتی) اشاره کنی، به خوبی می‌دانی که هر نقطه‌ای نکته‌ای دارد.

هوش مصنوعی: در حالی که تو بر اشک‌های من می‌خندی، نگو که دوباره به گریه برمی‌گردم؛ زیرا این اشک‌ها همانند جواهراتی هستند که موجب می‌شوند شادی و شیرینی در زندگی‌ام جاری شود.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف زیبایی و دلنشینی صدای کسی می‌پردازد که مانند قلمی سیاه و زیبا، توصیف‌گر خوبی است. این شخص به نوعی بیان‌کننده صفات خوشایند است و از لب‌های شیرین و دلنواز خود برای انتقال این زیبایی‌ها استفاده می‌کند. به عبارت دیگر، هنر بیان و سخنوری او از ویژگی‌های خاص و جذابش ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: مثل سگی که به درخانه‌ات می‌آید، بر درگاه تو منت می‌گذارم و می‌نشینم، زیرا من راه نگهداری و پاسبانی از تو را بهتر از او می‌دانم.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی از راز غم تو بگویم، بهتر است سکوت کنم. بیا و بنشین که از قامت زیبای تو الهام گرفته‌ام و این آرامش درونم را از تو آموخته‌ام.

هوش مصنوعی: در محبت خداوند غم و درد را رها کن و به زیبایی‌های آن دل ببند، اگر به دنبال زندگی ابدی و ماندگار هستی.