هوش مصنوعی: تا زمانی که دستم به دامانت می‌رسد، امید دارم وگرنه نمی‌توانم خود را به دامانت برسانم.

هوش مصنوعی: این بیت از شاعری بزرگ اشاره به هنرمندی دارد که توانسته است با خلاقیت و هنر خود، موجودی زیبا و شگفت‌انگیز خلق کند. این هنرمند با دقت و مهارت، تصاویری از زیبایی و برازندگی را در ذهن خود تصویر کرده و به وجود آورده است. به نوعی، او از قدرت آفرینش آدمی، که خود نیز هنرمند است، بهره می‌برد تا خواب‌هایی زیبا و جذاب بیافریند.

هوش مصنوعی: بهتر است که زندگی ابدی را با یک لحظه احساس کردن بوی تو یا یک نگاه به چهره‌ات مقایسه کنیم. این یک لحظه می‌تواند ارزش بیشتری از زندگی بی‌پایان داشته باشد.

هوش مصنوعی: اگر من دلم را از نگاه مردم پنهان کنم، با رقیبان چه دلیلی دارم که به خاطر رنگ پریدگی از چهره‌ام، عذر و توجیه بیاورم؟

هوش مصنوعی: وقتی انسان به هدف نزدیک می‌شود، دشواری‌ها برای او آسان‌تر می‌شود و در این مسیر، فراق و مشکلات را مانند خارهایی که بر سر می‌ریزند، تحمل می‌کند و به دلشکی نمی‌پردازد.

هوش مصنوعی: دل ما به عشق صیاد گره خورده است و هیچ چیز نمی‌تواند این پیوند را محکم‌تر کند. ما عادت کرده‌ایم که در این جا زندگی کنیم و جایی دیگر را نمی‌خواهیم.

هوش مصنوعی: من تمام وجودم را فدای عشق کرده‌ام و نیازی به زیبایی‌های دیگر ندارم. حتی اگر کسی بخواهد به من آسیب برساند، برایم اهمیتی ندارد.

هوش مصنوعی: اگر به وصال تو دست یابم، روزگار برایم آسان خواهد شد و از لذت و خوشبختی مینوشم، نه از تلخی ناکامی.

هوش مصنوعی: من یا دامن محبوب را می‌گیرم، یا در مسیر به سوی آن می‌روم. این بیابان، سراسر برای من روشن و زیباست، اگر که باید به سر برسم، باید دوید.