هوش مصنوعی: هر چشمی به نحوی زیبایی‌های جانان را می‌بیند. از اینجا مشخص شده است که کعبه و بتخانه نیز تفاوت‌های خود را نشان می‌دهند.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر می‌گوید که او به خاطر غم و اندوهی که در دل دارد، مدام اشک می‌ریزد. این اشک‌ها به نوعی به او کمک می‌کنند تا تحمل کند و بر دل دیوانه‌اش زنجیری بر افکند، مانند این که احساساتش را تحت کنترل بگیرد.

هوش مصنوعی: اگر در گوشه تنهایی‌ات تاریکی حاکم باشد، به اشک‌هایت بگو که نرو، چون با آه و ناله‌ام می‌توانم خانه‌ام را روشن کنم.

هوش مصنوعی: غم به اندازه‌ای در دل ما ریشه دوانده که هیچ زنجیری نمی‌تواند آن را از هم بگسلد. این دیوانه، به خوبی با این ویرانی سازگار شده است.

هوش مصنوعی: به زیبایی چهره‌ات بپرداز و از عشق دل بگو، چرا که احساس ما به‌صورت قطره‌قطره‌ای از اشک بر روی این داستان نقش بسته است.

هوش مصنوعی: وقتی چهره محبوب در برابر عاشق نباشد، مانند این است که چشم عاشق هم قادر به دیدن هیچ چیز نیست، حتی افراد همسایه را.

هوش مصنوعی: ای رقیب، از من بگو تا بچه‌ها سنگ‌های کوی محبوب را در دامن این دیوانه بریزند.

هوش مصنوعی: نور شمعی که در مجالس دیگری می‌سوزد، به خاطر غیرت من می‌سوزد، زیرا وقتی من آن را می‌بینم، حسادت کرده و جان بازی پروانه را به یاد می‌آورم.

هوش مصنوعی: هر شادی‌ای به دنبال خود یک نوع غم دارد و در نهایت، گریه‌ای همراه با شادی از دل ما بیرون می‌آید، مانند خنده‌ای که از شراب به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: عمر من درخشش و زیبایی خاصی داشت و حالا نمی‌دانم برای زیبایی‌های ظاهری مانند مو و خال چه بهایی بپردازم.