هوش مصنوعی: چهره زیبایت را نشان دادی و با آن، روز عید را از شب سوگواری جدا کردی.

هوش مصنوعی: هر چند سال یک بار، آسمان فرصتی فراهم می‌کند که جهان را با هم به استقبال نوروز بیاورد.

هوش مصنوعی: تو هر روز و شب از زیبایی‌های موی و چهره‌ات به من عیدی می‌دهی و مرا به جشن نوروز دعوت می‌کنی.

هوش مصنوعی: آیا می‌توانم با این وابستگی به دنیا زندگی کنم، در حالی که با عشق معشوقم به وجود آمده‌ام؟

هوش مصنوعی: اگر اشتیاقم بیشتر شود، صبرم بر فراق تو هر چه پیش بیاید کمتر خواهد شد.

هوش مصنوعی: چشمم بدون زیبایی تو در گلستان مانند خار می‌ماند و درد و رنج را برایم به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: من نگرانم که در دوران جوانی‌ام، از دست جوان‌ها کارهایی کنم که در روزهای پیری‌ام دچار مشکلاتی شوم.

هوش مصنوعی: جز این دختر با زیبایی دلربا، هیچ پری را در سرزمین خود ندیدم که از نسل آدم باشد.

هوش مصنوعی: نه دوستی که زخمم را التیام بخشد وجود دارد و نه آنقدر غم دارم که از دیگران کمک بگیرم.

هوش مصنوعی: پیکانی که به سوی اسفندیار پرتاب شد، زمانی بسیار شگفت‌انگیز و زیبا بود که رستم هرگز نتوانست او را شکست دهد.