هوش مصنوعی: در نهایت به گونه‌ای از خود رانده شدم که مانند سگی از درگاهت دور شدم. با این حال، برای من که خدمتگزار تو هستم، با ذلت و خاری، استقبال کردی. واقعاً عجب پاداشی است برای خدمتگزاری!

هوش مصنوعی: از تو تنها حسرت و دوری به دست نیامده است، در حالی که انتظار دارم به وفاداری و دوستی ادامه دهی.

هوش مصنوعی: مشکل من به راحتی حل نشد و به خاطر امتحان رفتار فریبنده‌ات، هر لحظه زخم‌هایم عمیق‌تر و دردناکتر شد.

هوش مصنوعی: دلم برای تو می‌تپد؛ اگرچه در مقابل زیبایی و غرور تو کوچک و عاجز هستم، اما هر چه بیشتر می‌بینمت، بیشتر از خودم بی‌نهایت نیازمند و کوچک‌تر می‌شوم.

هوش مصنوعی: آب توانایی زیادی ندارد، من نمی‌توانم به اندازه سنگ و سندان صبر کنم. پس چرا فکر می‌کنیم که می‌توانم به این شکل ادامه بدهم؟

هوش مصنوعی: تو تیرهایت را بر سینه‌ام انداختی و سپس از محبت هیچ درمانی به زخم‌های عمیق من نگذاشتی.

هوش مصنوعی: به جز عشق و صفا و مهربانی و وفاداری، چه چیزی را دیده‌ای که این‌قدر دل‌زخم و غمگین هستیم؟

هوش مصنوعی: دل در آستان چشمان تو قرار دارد و از پشت سر غم بر من حمله‌ور است. تن من بی‌اختیار از سر خیابان تو می‌گذرد و به آنجا می‌رود.

هوش مصنوعی: در شب، خیال تو به آغوش روز آمده و از دوری‌ات در دل غصه دارم. چه خوب که این خواب را دارم و این بیداری را.

هوش مصنوعی: ای آهو، با ناز و عشوه از کوی خود بگذر و بر خرام. من به دنبال تو هستم و اگر بخواهی، سگان کوی تو را یکبار بشماریم.

هوش مصنوعی: در مسیر محبوب، فدای عشق او شدن برای ما آسان بود، زیرا از دو لبش، نشان بی‌تابی‌ام را می‌گیرد.