هوش مصنوعی: بیا، ای نوشنده، یک لیوان از آن شراب زلال و خوش‌رنگ به من بده. بنشین و ببین که چگونه در این میخانه، دانایی و حکمت من از مطلب‌های فلسفی به مراتب بیشتر است.

هوش مصنوعی: اگر به من جامی از ملک جم بدهند، هرگز نمی‌توانم آن را با لحظه‌ای آرامش و آسایش در زندگی عوض کنم، چرا که یک لحظه آرامش برای من ارزشمندتر از تمام ثروت‌های قارون است.

هوش مصنوعی: من دو جهان را به اندازه تو نمی‌دانم، حتی اگر مقدار زیادی از آن را به یک تار موی تو بدهم، باز هم زیان کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من تو را دوست دارم و نگرانت هستم، اما می‌دانم که به من وفا نخواهی داشت. این عشق، در برابر حسادت دیگران، به شکلی معکوس و دردناک از من ساخته شده است.

هوش مصنوعی: اگر آتش دوزخ باعث شود که من از مقام خود خارج شوم، هرگز نمی‌خواهم که عشق تو مرا از آنجا به عقب بکشاند.

هوش مصنوعی: آیا تو هم مانند من به زیبایی‌های عشق دل بسته‌ای؟ اگر نیستی، چه می‌دانی از حال کسی که به خاطر غم تو از خود بی‌خود شده است؟

هوش مصنوعی: به چشمان مهربانی تو نگاه می‌کنم، زیرا که درد و اندوه من از سیلاب اشک‌هایم بسیار بیشتر است و مانند آب نیل و جیحون جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: من هنوز کمانی دارم و تیرهای آماده‌ای دارم. به من نگاه کن که چگونه به زمین افتاده‌ام و به خونم غلتیده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر تو با من دوستی و صداقت داری، چه نگرانی از دسیسه‌های دنیا دارم و چه ترسی از خشم آسمان؟