هوش مصنوعی: تا زمانی که نمیرم، چگونه می‌توانم از درد جدایی چیزی انجام دهم؟ آیا می‌توانم این درد جدایی را با جان کندن تسکین دهم؟

هوش مصنوعی: دیگر مرا از کنار خود نران، چون دامن تو را از دست داده‌ام. شاید بتوانم با خاک آمیخته شوم و به نوعی به یاد تو باشم.

هوش مصنوعی: هرچند او به اندازه‌ی صد جهان برایم ارزشمند است و نمی‌توانم جان و زندگی‌ام را در پایش فدای او کنم، اما اگر می‌توانستم، حاضرم جان و زندگی‌ام را با قیمتی ناچیز به دست آورم.

هوش مصنوعی: من در شب فراق جان ندادم، اما حالا در صبح دیدار، افسوس می‌خورم که با کدام چشم و چهره باید در برابر محبوبم حاضر شوم.

هوش مصنوعی: دل من به زیبایی چشمانت همچون مردان شجاع می‌تپد. به آن چشمان خیره‌ام و آن نیمه‌فکری که دارم، اگر می‌توانستم، مانند یک تیر در قلبت شلیک می‌کردم.

هوش مصنوعی: زلف‌های پریشان و زیبای تو، لذت زندگی را از من گرفته‌اند. با این همه آشفتگی که در ذهنم دارم، چگونه می‌توانم به آرامش برسم؟

هوش مصنوعی: من چنان می‌بینم که دیگران می‌بینند، اما نمی‌خواهم نگاه خود را به تو نشان دهم تا از حس غیرت تو محافظت کنم.

هوش مصنوعی: من هر لحظه از زیبایی و ارزش لعل تو، خطوط فیروزه‌ای بر روی الماس ایجاد می‌کنم و از سنگ یمن صد شاخه مرجان می‌چینم.

هوش مصنوعی: جانم را فدای او می‌کنم و با وجود رنجی که از دوری‌اش می‌کشم، احساس آرامش می‌کنم. این گرفتاری را به شیوه‌ای ساده و سریع حل خواهم کرد.