هوش مصنوعی: چرا باید باری از شراب فروشیدن به دوش بگذارم وقتی که مستی تو برای دزدیدن عقل من کافی است؟

هوش مصنوعی: به من نگاه کن و ثواب سی سال عبادت و طاعت من را بخر، چون عمرم را صرف این آرزو کردم که فقط یک نگاه از تو به من بیفتد.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر از درد و رنج ناشی از جدایی حرف می‌زند و می‌گوید که به خاطر عشق و هجران، مانند کسی که زیر تیغ فشار و آزار قرار دارد، بار سنگینی را بر دوش خود احساس می‌کند. او به نوعی حس می‌کند که این عذاب و تهمت‌ها بخشی از زندگی‌اش شده‌اند و در عین حال به آنهایی که این بار را بر دوش او می‌گذارند، نسبت به خوبی‌هایشان طعنه می‌زند.

هوش مصنوعی: این جمله نشان‌دهنده این است که دل شاد و خوشحال من، شاهد علاقه‌ام به ایثار و جان‌فشانی است. وقتی می‌بینم که شمشیرم برای کشتن به حرکت درآمده، باز هم سکوت می‌کنم و در دست نگه‌اش می‌دارم.

هوش مصنوعی: از عشق دست کشیدم و دیگر به پرسش‌های تو پاسخ نمی‌دهم، زیرا حرف‌های تو آنچنان تأثیری بر من ندارد که به گوشم برسد.

هوش مصنوعی: چشم انتظار بوده‌ای، اما صبر را رها نکن. رسیدن به آرزو نیازمند تحمل و تسلیم است، و تو باید توان و استقامت خود را حفظ کنی.

هوش مصنوعی: کجا به من نگریستی و به من ترحم کردی؟ تلاش کن، حتی اگر صدای خشم من بارها به تو رسیده باشد.

هوش مصنوعی: من از کنار خانه‌ات برنمی‌خیزم، مگر این که خبر وصالت برسد، و اگر هم خبر بهشت به من برسد، آن را به هیچ نمی‌گیرم.

هوش مصنوعی: از لب دلبرم طراوت و زندگی به من می‌رسد، چقدر این زیبایی مرا مجذوب کرده است! اصلاً نیازی به آب حوض ندارم، چرا که از چشمه‌ی شهدین بهرمندم.