هوش مصنوعی: اگر آسمان در مسیرم خاک را بگذارد، از حسد مانع می‌شود که پایم را بر روی آن بگذارم.

هوش مصنوعی: چشمم را در راهی قرار دادم و خاکی که بر زمین افتاده بود، از سرم عبور کرد. به گونه‌ای که احساس می‌کنم از خاک کمتر ارزش دارم.

هوش مصنوعی: دل من به زلف معشوق آرام گرفته بود، اما افسوس که او رفت و دل من را تنها گذاشت.

هوش مصنوعی: من با تمام ناامیدی‌ام به وصالت امیدوارم، آیا این خوشبختی از کجا به دست می‌آید؟ آیا به من خواهد رسید؟

هوش مصنوعی: در باغ من با پرواز و زیبایی خود چه دل‌انگیز است! ای کاش قبل از این، پرهای من را به قفس می‌انداختی.

هوش مصنوعی: بدون سایه‌ی درخت قد بلندت، در میان باغ، بر روی چشمانم، برگ بید مانند تیغ چاقو خنجر می‌زند.

هوش مصنوعی: دل من از غم و ناراحتی به شدت دچار عذاب است. اگر به این احساس من باور نداری، می‌توانی نگاهی به اشک‌های چشمانم بیندازی که نشان دهنده دردی است که در درونم دارم.

هوش مصنوعی: با چهره‌ای رنگ‌پریده و اشک‌هایی در حال ریزش، خوشحالم که با وجود این همه غم و اندوه، توانستم بر آن تسلط پیدا کنم و بر آن غم پادشاهی کنم.

هوش مصنوعی: برای درمان دوری و فراق، صبر کافی نیست و باید در این مبارزه تدبیر و چاره‌ای دیگر اندیشید.