هوش مصنوعی: به آسمان نگاه می‌کنم و به خاطر آن دو زلف پر پیچ و خم که دارم، چرا بر روی شانه‌ام عطری از مشکِ ختن وجود دارد؟

هوش مصنوعی: دل از چاه زلف تو چگونه بیرون بیاید؟ معاذ الله، من نمی‌توانم از پیچش موی تو رهایی یابم، باوجود اینکه صدها گره و بند در اختیار دارم.

هوش مصنوعی: چشمان درمانده‌ام به جایی نمی‌رسند که درمانی برای درد عشق تو پیدا شود. این زخم عمیق که من دارم، جایی آرام نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: وقتی که دل را در آغوشم نگه می‌دارم، با خودم پیراهنی دارم که مانند گلی همیشه چاک‌خورده است. این چاک‌ها نشان از درد و عشق من به چهره‌ات دارند.

هوش مصنوعی: تو در آنجا با مهارت و اعتماد، به دیگران شادی می‌بخشی، اما من در اینجا به خاطر دوری‌ات، در اندوه و غم فرو رفته‌ام و سرم را بر زانو گذاشته‌ام.

هوش مصنوعی: من به بوی پیراهنی که یادآور توست، بسیار مشتاق و محتاجم. ای بشیری، تو که در کوی غم تو هستم، با هر قدمی که برمی‌دارم، صد بیت اندوه را حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: به سوی دلم بیا و از دردهای درونم بگو که من داستان‌های پر از احساس و غم را با تو دارم.

هوش مصنوعی: شبی کنارم بمان و آتش درونم را آرام کن، زیرا در دل من حرف‌های زیادی هست که با لب‌های بسته نمی‌توانم بگویم، فقط با نگاهت می‌توانم آن‌ها را بیان کنم.

هوش مصنوعی: زیبایی‌ها و ویژگی‌های خوب تو از چشمان مردم پنهان مانده است، جز اینکه من به‌طور مخصوص در مجالس خودم و در حضور غریبه‌ها درباره‌اش صحبت می‌کنم.

هوش مصنوعی: با اینکه مدت زیادی است که در سرزمین تو زندگی می‌کنم، هنوز هم برای تو بیگانه هستم و این دوری را احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: در سال و ماه و هفته، زندگی با جدایی امکان‌پذیر است، اما من حتی یک روز بدون چهره تو را نمی‌توانم تصور کنم.