هوش مصنوعی: خدا را شکر که محبوبی دارم که زیبایی‌اش مرا به یاد گل‌های باغ می‌اندازد.

هوش مصنوعی: از چهره درخشان او، مانند باغ‌هایی با گل‌های خوشبو و لطیف، خاطراتی زیبا و خالی از درد دارم.

هوش مصنوعی: من در محفل نخل‌های آتشین، از زیبایی‌اش به قد بلند سرو و درخشش خورشید یاد می‌کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و جذابیت چشمانت، در هر نگاهی که به تو می‌اندازم، دو عاشق دیوانه و بیمار را احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: از چشمان پریشان او، دو جعبه تیر آماده دارم که نه حتی یک اینکه بی‌سوت زده باشند.

هوش مصنوعی: از ابروی کماندارش، همچون دو تیغ تیز و برنده، جراحتی عمیق در دل دارم.

هوش مصنوعی: دو دانه یاقوت که مانند لبخند شیرین کامبخش هستند، به من می‌گویند که از سخنان شیرین او صحبت کنم.

هوش مصنوعی: در کوچه‌ای که پرستوی نقره‌ای وجود دارد، دو نارنگی هست که خون آن‌ها مانند ماری در دلم می‌پیچد.

هوش مصنوعی: از تأثیر کلام شیرین او، دلم پر از شوق و شیرینی است.

هوش مصنوعی: از موهای خوشبو و مشکی او چه بر سر افعی‌های ظالم و ستمگر آمده است!

هوش مصنوعی: به خاطر زلف او، هر لحظه دچار شگفتی‌ام و همچنان که مشغول عبادتم، به نوعی خود را به زنجیر او می‌بینم.

هوش مصنوعی: او دارای نعمت‌هایی است که از وجودش به من زندگی و انرژی می‌دهد و من به خاطر آنها در مقابل دیگران پنهان می‌شوم.

هوش مصنوعی: من هرگز از عشق او دل نمی‌کنم، چون با او هزاران ارتباط و تجربه‌ی زیبا دارم.