هوش مصنوعی: من از دل یک ناله در دام تو نشنیده‌ام، و تا به حال اسیری را در چنین گرفتاریتی، در حالی که آزاد باشد، ندیده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی به دور لعل تو، ای خسرو، نگاه می‌کنم و شور و شوق عاشقان را می‌بینم، متعجب می‌شوم که چرا فقط یک شیرین وجود دارد و صد فرهاد عاشق او را نشنیدم.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان این نکته می‌پردازد که یکی از آسیب‌دیدگان از سوگ و غم، به خوبی یاد گرفته است که چگونه می‌تواند درد و رنج خود را به نمایش بگذارد. او با اشاره به این‌که در دنیای علم و دانش، ممکن است یک شاگرد از تجربه‌های زیاد اساتید بهره‌مند شود، بیان می‌کند که واقعیت‌های زندگی و احساسات، گاه از تجربه‌های معنوی و عمیق‌تر ناشی می‌شود تا از تدریس اساتید. به عبارت دیگر، فرد آسیب‌دیده با وجودی که ممکن است در حوزه‌ای شکوفا و تحصیل‌کرده باشد، اما تجربیات واقعی و عاطفی است که او را به درک و شناخت عمیق‌تری می‌رساند.

هوش مصنوعی: جز چشمان تو که با مژگان زیبا جان مرا زنده کرد، در دل با وجود دردهای بسیار، هیچ صدای دیگری را نشنیدم.

هوش مصنوعی: زن زیبایی با چهره‌ای روشن و دلربا همچون ماه وجود دارد که در بین مردم نفوذی خاص دارد. او به قدری زیباست که هیچ وقت چیزی شبیه به او را ندیده‌ام، مانند فرشتگان و حوریان که در روایات درباره‌شان آمده است.

هوش مصنوعی: تمامی زیبایی‌ها و ویژگی‌های تو را صانع (خالق) با تمام وجودش خلق کرده است، و اگر این‌گونه نبود، من هرگز چنین هنرمندی را از توانایی‌های آفرینش نشنیده‌ام.

هوش مصنوعی: جز اینکه از غمِ عشق و باده، دل شاد و خوشی در این خرابه‌زادگان نداشتم، هیچ چیز دیگری نشنیدم.

هوش مصنوعی: به هنگام بازی با جانم در کنار بستر مرگ، چرا باید اجازه دهم صدای افغانی‌ام باعث آزارم شود، اگر از فریاد دیگران خبر ندارم؟