هوش مصنوعی: من از سر تا پا تسلیم توام و به خاک افتاده‌ام. پایه و اساس من در دست توست و من از آسمان‌ها نیز تو را برتر می‌دانم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم سرم را به پای تو بگذارم تا شاید از چهره‌ی زردم، اشک‌های قرمز و پاک ببارد.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم زیبایی‌ات را با ناز و قهر تحمل کنم و فقط به تو تکیه می‌کنم و هیچ‌کس دیگری را جز تو نمی‌خواهم.

هوش مصنوعی: من نه از آب زلال وصل به خوشی‌های بهشتی لذت می‌برم، و نه از عذاب دوری نگرانم که در آتش غم رنج می‌کشم.

هوش مصنوعی: تو کسی هستی که هر بار که به من نگاه می‌کنی، صد خم شده برمی‌خیزم و قربان خاک پای تو می‌شوم، حتی اگر جان دختر تاک نیز به خطر بیفتد.

هوش مصنوعی: من از کار تو تنها چیزی که به دست می‌آورم، دل پُر از غم و چشمانی پر از اشک است. به جز این، چه نتیجه‌ای ممکن است به دست آورم؟

هوش مصنوعی: هرگز به کمک دوست امید نبستم، زیرا بارها برای او تلاش کردم، همچنان که قبا در حال پاره شدن است.

هوش مصنوعی: دوست دارم که پس از مرگم، بدنم را به سم اسب نادیده بگیرند و زیر پا له کنند. اگر هم سرم را بر روی چوبی نگذارند، باز هم برایم مهم نیست.

هوش مصنوعی: برایم راحت‌تر است که به خاطر جدایی از تو، به مرگ برسم تا اینکه همچنان در این زندگی بی تو بمانم.