هوش مصنوعی: اگر بخواهم به شدت گریه کنم، چشمانم پر از اشک می‌شود و آن‌قدر اشک می‌ریزم که تمام انسان‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: عشق من به قدری سوزان و شدید است که هر لحظه در دل من شعله‌ور می‌شود و گویی از آتش این عشق، باید در جهنم بسوزم و عذاب بکشیم.

هوش مصنوعی: از قدرت و زیبایی نگاه کسی به گونه‌ای زبان از دست می‌رود که اگر به او اعتماد کنی، ممکن است هر دو جهان را تحت تأثیر قرار دهد. از این رو، نباید امور و تصمیمات مهم را به او بسپاری یا به او اعتماد کنی.

هوش مصنوعی: از لانه‌ات پرنده‌های بسیاری را به پرواز در نیاور، زیرا دیگر دل‌ها را آشفته نکن. آن زلف‌های پرپیچ‌وتاب را فراموش نکن.

هوش مصنوعی: زخم‌های تو برای من تسکین‌دهنده است و منت هم بر گردن من است، چرا که این زخم‌ها مانند مرهم عمل می‌کنند.

هوش مصنوعی: عشق مرا به پایان رسانده و تجربه‌ای شیرین به من داده، مانند زیور و زیبایی که در انگشتان معشوقه‌ام جلوه‌گر است.

هوش مصنوعی: زیبایی محبوب هر لحظه در دل من حضور دارد و به خاطر عشق او، جهانی از غم را به من بشارت می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر یکی از دو زلف یار را در دست بگیرم، می‌توانم غم‌های این روزگار را که در هم پیچیده شده‌اند، به شمارش بیاورم.

هوش مصنوعی: دلیل خطاهای او، نشان‌دهنده پاکی و عصمتش است. پس چه اهمیتی دارد که مردم او را سرزنش کنند، چون مریم هم با همین قضاوت‌ها روبه‌رو بود.

هوش مصنوعی: سر تو به خاطر زیبایی محبوب است و جانم برای تقدیم کردن به اوست. این همه تأخیر برای چیه؟ یک لحظه هم نباید معطل شویم.