هوش مصنوعی: دل من به آن زلف و خط زنخدان او پیوسته و به شدت به او وابسته شده است؛ مثل زنجیر و زندانی که محکم به هم وصل شده‌اند.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق و اشتیاقی که دارم به او، جانم را فدای او کرده‌ام و خوشحالم که در روز قیامت می‌توانم با دلیل عشق و خون‌خواهی از او، به او دست یابم.

هوش مصنوعی: آیا می‌توانی بار غم و اندوه را از جان من برداری؟ زیرا این درد من بقدری عمیق و کهنه است که از همان ابتدا نتوانستم به درمان آن برسم.

هوش مصنوعی: عاشق بیمار نیاز به دلیلی چون تو دارد که بتواند با مهارت، دارویی به او ارائه دهد، زیرا تو می‌دانی چگونه می‌توانی شادی و آرامش را از طریق محبت به او برگردانی.

هوش مصنوعی: اگر کسی به خاطر عشق تو دلش تنگ شود، غنچه چگونه می‌تواند از دلشوره و اندوه باز نشود؟ زیرا مانند گلی است که بلوزش (پوشش) پاره شده و از آن نمایان است.

هوش مصنوعی: این باغ در حالتی است که در بهار، به جای آواز خوش پرندگان، صدای ناامیدی و اندوه و فراق شنیده می‌شود. در اینجا، زیبایی و شادابی بهار نتوانسته غم و ناکامی را از دل پرنده گلستان بزداید.

هوش مصنوعی: زمانی که به زلف او دل داده‌ای، باید از حال و روز من باخبر شوی. چون من هم در این لحظه مانند کسی هستم که از شب‌های دوری او در گیجی و سرگشتگی به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: تاریکی و طولانی بودن این حالت به گونه‌ای است که حتی یک مو هم نمی‌تواند مانع آن شود. سواد (سیاهی) شب هجران به تفکیک از هر رشته‌ای از زلف نامرتب او به چشم می‌آید.

هوش مصنوعی: من از این ناراحتم که به من آسیب زده و حالا بر سرم نمی‌آید، در حالی که اگر محبت وجود داشته باشد، دل انسان با یک سوزن هم آسوده می‌شود.

هوش مصنوعی: دشمن هیچ خوشی و آرامشی به من نداد و زخم‌هایی که بر سینه‌ام دارم، نتیجه زیبایی ابرو و مژگان اوست.