هوش مصنوعی: شوق دیدن او به قدری در من قوی است که نمی‌توانم صبر کنم. تا زمانی که دوباره او را ببینم، نمی‌توانم به زندگی معمولی‌ام ادامه دهم.

هوش مصنوعی: از غیرت و حسادت به دیگران، همچون آتشی در دل دارم که نامی از او را بر زبان می‌آورم. آیا دل غیر می‌تواند از دارایی‌های من چیزی بفهمد یا از آن باخبر شود؟

هوش مصنوعی: اگر به پزشک نیاز داری، نزد من نیا، چون از این درد می‌ترسم. وقتی لب به سخن باز کنم، مانند خودم به بیماریش مبتلا خواهم شد.

هوش مصنوعی: دل شکسته و غمگین من در دستانم باقی ماند، و از راه‌حل‌ها ناامید شدم، مانند آن حیوانی که زخمی شده و پرستارش در کنار اوست اما نمی‌تواند به حالش کمک کند.

هوش مصنوعی: عاشق هیچ‌گاه از سختی‌ها و آسانی‌هایی که از معشوقش می‌بیند شکایت نمی‌کند، بلکه فریادش از آزارهایی است که از سوی رقیب و دیگران به او می‌رسد.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چرا آن خمار و سرمست از دست من می‌رود، اما می‌دانم که وقتی او مشغول نوشیدن است، هیچ‌کس دیگری نمی‌تواند او را به حالت بیداری و هوشیاری ببیند.

هوش مصنوعی: این بیت به احساس عمیق درد و غم اشاره دارد. شخصی از فراق و جدایی معشوق یا یک چیز عزیز رنج می‌برد و می‌گوید که حتی یک قطره از خون او هم نمی‌تواند نیاز و عطش روحی‌اش را سیراب کند. این احساس گویای عمق عشق و وابستگی است که هرگز نمی‌تواند به حد کافی آرامش بخش باشد. در واقع، این فرد در می‌یابد که هرچقدر هم تلاش کند، احساساتش همچنان تشنه و نیازمند باقی می‌مانند.

هوش مصنوعی: شاید از بداقبالی ما، چشم‌های تو بیشتر خواب‌آلود است که با تمام فریادها و زاری‌ها، نتوانسته‌ام یک لحظه تو را بیدار کنم.

هوش مصنوعی: از خون کشته‌ شدگان در مسیر تو، بهار آمده است. چه باغی است که در عین خزان، گلزارش سبز و پررنگ است!

هوش مصنوعی: اگر تو در غم کسی باشی و او را خوشحال ببینی، من بی‌خبر از غم او نمی‌توانم راضی باشم. مهم نیست که او در غم باشد، چون اگر تو در کنار او باشی و غمخواری‌اش کنی، این می‌تواند او را آرام کند.