هوش مصنوعی: به چشمان اشک‌آلود و مژگان تو بنگر که عشق و زیبایی، مانند باغی سرسبز است. در این باغ، جای گل‌ها به خاطر دردهای دل به جای خود خون می‌جوشد.

هوش مصنوعی: مژگان تو در چشمم زندگی می‌کند، و خارها در این باغ به خاطر همین وضعیت به وجود آمده‌اند. من آن باغی را می‌خواهم که گل‌هایش شهدی شیرین دارند.

هوش مصنوعی: تمام زندگی آن کسی که در کوی تو دلش را گم کرده، به جُست‌وجو می‌گذرد. چه اهمیتی دارد اگر تو یک بار با لطفی، او را یاد کنی و دلجویی کنی؟

هوش مصنوعی: تو هیچ‌وقت از حال و روز من نپرسیدی، اما غمت را از یاد نبردم. دل‌ها هم باید غم داشته باشند و غم نیز نیاز به پرستاری دارد.

هوش مصنوعی: من به خاطر عشق تو جانم را فدای تو می‌کنم. چگونه می‌توانم غیر از این عمل کنم، به ویژه اکنون که جدایی تو در نابودی‌ام کمک می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر به نصیحت‌کننده‌ای نگاه کنم و او به من حسادت کند، می‌خواهم بگویم که من همیشگی به درد خود مبتلا شوم و او را درگیر مشکل خود کنم.

هوش مصنوعی: ای دل، فریب ظاهر ایمان و زهد متظاهرانه را نخور؛ چرا که در هر دانه تسبیح، رازها و نکات پنهانی وجود دارد که بیشتر از آنچه به چشم می‌آید، تأمل و تفکر می‌طلبد.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه اتفاقی افتاده که خواجه در مهمانی می‌نوشیدند، اما او همانند خشت سنگینی بر روی لبه حوض افتاده و دستار او نیز به گونه‌ای آشفته شده است.

هوش مصنوعی: چند وقتی از تو آرامش به دست آوردم، اما اکنون در دامان عشق گرفتار شده ام و از کنج تنهایی دیگر به سوی بازار احساسات و عشق می‌روم.