هوش مصنوعی: در مسیر عشق او جانم را فدای او کردم؛ اما هرکس که دلش می‌خواهد محبوبی داشته باشد، باید در هر لحظه حیاتش را مانند عمر دیگری فدای آن عشق کند.

هوش مصنوعی: اگر برای محبوبم اشک‌های من را ببینی، آیا کسی که باید گوهر را بداند، به دریا فکر می‌کند؟

هوش مصنوعی: آن ستمگری که از آزار دوستانش هیچ پروا ندارد، برای آزمایش وفاداری، باید به یاری ستمگر برود.

هوش مصنوعی: هر کس که از تو نوشیدنی بگیرد، اما بدون تو باشد، باید برای همیشه در جایی پر از غم و اندوه زندگی کند و در درون خود درد و رخوت را احساس کند.

هوش مصنوعی: شکوه زیبایی تو به قدری است که حتی فرشته غم هم به آن اعتراف کرده است؛ حالا دیگر برای کسی که در کنار توست، باید از خاک و گرد و غبار دنیوی، تاج و تخت بسازد.

هوش مصنوعی: منظور من این نبود که فقط بخواهم نشانه‌های تنهایی را فراموش کنم؛ هر کسی که به سوی دوست برود، باید از همه چیز خود بگذرد و به او نزدیک شود.

هوش مصنوعی: از مژگان و چهره‌ام برای تو تدارکات و مقدمات دارم، آری، ای شاهی که سرزمین‌ها را فتح می‌کنی، برایت گنج و سپاه نیاز است.

هوش مصنوعی: چشم از دیدن محبوب خالی شد و فاصله‌ای میان آنها افتاد. اگر راست می‌گویی و خواهان زیبایی او هستی، باید از خاک درگاه او سرمه‌ای به دست آوری.

هوش مصنوعی: من از دوستی و عشق حتی با چهره‌ای غمگین لذت می‌برم؛ هر کسی که بخواهد چیزی را بفروشد، باید مشتری خاصی داشته باشد که به ارزش آن پی ببرد.