هوش مصنوعی: ای دل، در عشق او طعم و رنگی دیگر را در جام خود بریز و اشک‌های خونی را از چشمان تر و نگران‌ات بریز.

هوش مصنوعی: اگر در چشمانت اشکی بریزد، دیگر آبی برای تو نمی‌ماند، چون دل از غم و اندوه پاره می‌شود و خون دلی از آن می‌ریزد.

هوش مصنوعی: همان‌طور که گوهر زیبای دلم را با خون لطافت می‌بخشم، همچون سنگی که شعله‌های آتش را سوزانده و گداخته می‌کند، جانم را هم به شوق می‌ریزم.

هوش مصنوعی: من مانند شمعی روشن هستم که اشک سوزانم بر چهره‌ام می‌ریزد و تا صبح ادامه دارد.

هوش مصنوعی: گاهی آتش درونم به آسمان می‌رسد و گاهی سیلاب خونم بر سر پدرم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در آسمان، غم و اندوه من را به یاد بیاور و در بیابان، اشک‌های من را چون دانه‌های مروارید بریز.

هوش مصنوعی: چهره‌ات را بگشا و بگذار تا آن باد آسمان از حسادت، مغرور و رسوا شود.

هوش مصنوعی: اگر مثل درخت طوبی، قد بلند و سرسبز باشی، میوه‌های خوشمزه‌ای از شاخ و برگ تو بر دامنم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به زیبایی و دل‌چسبی شراب و شیرینی اشاره می‌کند. او می‌گوید که هم از مرجان و زیبایی آن، شراب خوش‌مزه‌ای در جام دارد و هم از گوهر و ارزش آن، تنقلات خوش‌مزه‌ای در دهانش وجود دارد. این به نوعی اشاره به لذت‌هایی است که از زیبایی‌های زندگی می‌برد.

هوش مصنوعی: گاهی بر زخم دل‌های داغ‌دیده نمک می‌پاشد و گاهی در جیب فقیران شکر می‌ریزد.

هوش مصنوعی: به جای این که به دنبال خوشی و آرامش در باغ و گلستان باشی، با محدودیت‌ها و مشکلات خود سازگار شو و به آن عادت کن. اگر می‌خواهی آرامش داشته باشی، باید از آرزوهای بزرگ چشم‌پوشی کردی و با وضعیت کنونی خود کنار بیایی.