هوش مصنوعی: نسیم صبح و شب برایم غیرت می‌آورد که چرا دست بی‌ادبی به موهای تو می‌زند.

هوش مصنوعی: دستی که بوی گل را از باغی دیگر می‌آورد، بر گیسوان خوشبوی تو می‌نشیند.

هوش مصنوعی: درد و غم جدایی تو چنان بر دل من نشسته که حتی اگر گل سرخی از خاک رویش کند، جای آن را سبزه‌ای نخواهد گرفت.

هوش مصنوعی: اگر واعظ ما حقیقت شادی نزدیکی به خدا و غم دوری از او را بداند، دیگر از دوزخ و بهشت سخن نخواهد گفت.

هوش مصنوعی: چندین لحظه در گوشه‌ای از قفس راحت نفس کشیدی، اما اکنون جز غمت، چیز دیگری سرسبزی زندگی را به تو نمی‌بخشد.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به شدت احساساتی اشاره می‌کند که از عشق و زیبایی معشوق نشأت می‌گیرد. او بیان می‌کند که شخصی که به زیبایی معشوق و شیرینی کلام او توجهی می‌کند، باید آماده باشد که هزینه‌های سنگینی بپردازد، چرا که عشق و زیبایی می‌تواند انسان را به چالش بکشد و حتی به تهدید و خطر بکشاند. این احساسات در اوج تماشای زیبایی و عشقی عمیق به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: من از دربان خواهشی ندارم و از حاجب زحمتی نمی‌کشم، چرا که می‌دانم در بسته‌ای که تو نگه‌داشته‌ای، هیچ‌کس دیگر برای من در نخواهد گشود.

هوش مصنوعی: هرچند که به آرزوهایم برسی یا اینکه حسرت و افسوس به جا بگذاری، اما نگاه به غیر تو در دین و زندگی‌ام جایز نیست، ای دوست.

هوش مصنوعی: هرگاه که روزهای زندگی‌ات با زیبایی و طراوت سپری شود، شگفت‌زده خواهی شد اگر آن دختر بهشتی نگاهی بر تو افکنده و چهره‌اش را نمایان کند.