هوش مصنوعی: عطر خوشی که در هوای صبحگاهی به مشام می‌رسد، گویی از سرقت رایحه‌ای دلنشین و زیبا ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: موی زیبای تو به دست نسیم افتاده و به همین دلیل بوی خوش آن در همه جا پیچیده است.

هوش مصنوعی: تو آن گلستان بی‌خار هستی که بلبل باغ به خاطر شوق دیدنت، جانش را از ناله کردن به آواز خوش تغییر می‌دهد.

هوش مصنوعی: تو چنان شیرین و دلنشینی که حتی زهر هم در کنار تو مثل شکر به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: من در دل خود جایی برای تو ایجاد کردم تا مبادا اندوهی که در دلم دارم، از دل به چهره‌ام بروز کند و مانند من آشکار شود.

هوش مصنوعی: دل من هرگز در دام زلف تو به تردید نیفتاد. چه فایده‌ای دارد که من تمام شب را با اشک سر کنم و تا کمر به گریه بیفتم؟

هوش مصنوعی: دل‌های خوبان را در دستان خود گرفتم، اما با این حال همه‌جا پر از زخم و خاری است. چرا که با وجود این‌همه ناله و گریه عاشقان، تاثیری در وضع موجود ندارد؟

هوش مصنوعی: یک نگاه از چشمان تو برای آرام کردن دل زخمی‌ام کافی است و این تنها درمانی است که زخم ناشی از تیر نگاه تو را التیام می‌بخشد.

هوش مصنوعی: من تمام روزگارم را با غم محبوب سپری کردم و اگر او به کسی دیگر خوش بگذرانند، من دیگر به این زندگی ادامه نخواهم داد.