هوش مصنوعی: بهار که آمد، نسیم لطیفی پیراهنش را کنار زد و گل‌ها را نمایان کرد. اما چرا بلبل که همیشه آواز می‌خواند، در این فصل به سکوت گراییده است؟

هوش مصنوعی: من به زیبایی و شگفتی موهای تو دل باخته‌ام، ای دل، چرا این‌قدر عجله می‌کنی که زنجیر را بر بازو می‌زنی و غل و زنجیر را بر گردن می‌گذاری؟

هوش مصنوعی: وقتی که اشک‌هایم مانند سیل از چشمانم می‌ریخت، حس می‌کردم دلم آرام شده است. اگر می‌دانستم از ابتدا چنین حسی برایم پیش می‌آید، هرگز این پل را نمی‌ساختم.

هوش مصنوعی: دل من در تنهایی به اندازه‌ای خسته و کسالت‌بار شده که گویی از درازا و طولانی بودن این حال، چیزهایی را از زلف‌های تو آموخته است. به ویژه در شب‌هایی که دوری‌ات را احساس می‌کنم و این انتظار و دوری، مانند زلف‌های تو به درازا کشیده شده است.

هوش مصنوعی: نه خودم را به زحمت و سختی انداختم و نه جانی فدای کسی کردم. در دل من، درد و وابستگی‌ای وجود دارد که به یاد تو و برای تو، بر سر خاکت، به آن توسل می‌جویم.

هوش مصنوعی: اگر خود را روشنایی زیبایی‌ات نشان ندهی، دیگر کسی در این دنیا تاب و توانایی دیدار تو را نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: اگر در روز بهار، چشم خود را بگشایی و لطف و رحمت را به من ارزانی داری، من نیز با تمام آلودگی‌ها و مشکلاتی که دارم، از نگاه کردن به تو دریغ نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: صفای واقعی در تسلیم بودن است، مانند صوفیان که هرگز به دور خود نگاه نمی‌کنند، زیرا این کار کافری است و به باور واقعی توکل آسیب می‌زند.