صفایی جندقی » دیوان اشعار » رباعیات انابیه » شمارهٔ ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>یک عمر ز حضرت تو رخ تافته ام</p></div>
<div class="m2"><p>و امروز خجل سوی تو بشتافته ام</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بر خجلت من ببخش کز چشم امید</p></div>
<div class="m2"><p>بخشنده راستین تو را یافته ام</p></div></div>

دیوان اشعار صفایی جندقی به کوشش سید علی آل داود - تصویر ۳۶۵

شمارهٔ ۴

یک عمر ز حضرت تو رخ تافته ام
و امروز خجل سوی تو بشتافته ام
بر خجلت من ببخش کز چشم امید
بخشنده راستین تو را یافته ام

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از سال‌ها انتظار و محبت به حضرت حق صحبت می‌کند و حالا که به او نزدیک شده، احساس شرم و خجالت دارد. او از خداوند می‌خواهد که بر خجالتش بیفزاید و از او بخواهد که به خاطر امیدش، او را ببخشد. شاعر به بخشندگی و رحمت خداوند اشاره دارد و از این که توانسته به او نزدیک شود، ابراز خوشحالی می‌کند.

شمارهٔ ۲

شمارهٔ ۳

هوش مصنوعی: من یک عمر به خاطر وجود تو درخشان و سرزنده بودم، اما امروز با شرمندگی و ناامیدی به سمت تو آمده‌ام.

یک عمر ز حضرت تو رخ تافته ام

و امروز خجل سوی تو بشتافته ام

هوش مصنوعی: لطفاً از بابت شرمندگی من بگذر، چون من در چشم امید به تو، بخشنده واقعی را شناخته‌ام.

بر خجلت من ببخش کز چشم امید

بخشنده راستین تو را یافته ام

شمارهٔ ۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده