صفایی جندقی » دیوان اشعار » رباعیات انابیه » شمارهٔ ۱۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>غم نیست که بندگی بسی نیست مرا</p></div>
<div class="m2"><p>کاندر دو جهان جز تو کسی نیست مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>برگردم اگر ز آستانت محروم</p></div>
<div class="m2"><p>فریاد که فریادرسی نیست مرا</p></div></div>

دیوان اشعار صفایی جندقی به کوشش سید علی آل داود - تصویر ۳۶۹

شمارهٔ ۱۲

غم نیست که بندگی بسی نیست مرا
کاندر دو جهان جز تو کسی نیست مرا
برگردم اگر ز آستانت محروم
فریاد که فریادرسی نیست مرا

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر بیان می‌کند که غم و اندوهی ندارد زیرا هیچ چیز و هیچ کس جز خداوند را در دو جهان نمی‌شناسد. او می‌گوید اگر از درگاه خداوند دور شود و محروم بماند، فریادش به جایی نمی‌رسد و هیچ‌کس برای یاری او وجود ندارد. به طور کلی، شاعر به تعلق خاطر به خداوند و ناامیدی از غیر او اشاره می‌کند.

شمارهٔ ۱۰

شمارهٔ ۱۱

هوش مصنوعی: غمی ندارم که من برای بندگی زیاد نیستم، چون در این دنیا و آن دنیا هیچکس جز تو برای من ارزش ندارد.

غم نیست که بندگی بسی نیست مرا

کاندر دو جهان جز تو کسی نیست مرا

هوش مصنوعی: اگر به درگاهت برنگردم و از نزد تو محروم شوم، چه فریادی بزنم که هیچ‌کس نیست تا به فریادم برسد.

برگردم اگر ز آستانت محروم

فریاد که فریادرسی نیست مرا

شمارهٔ ۱۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده